Zwolle – Op maandag afstuderen als onderwijsassistent en op dinsdag Oekraïense leerlingen begeleiden. Het overkwam Jasper ten Voorde.
De deuren van mbo Menso Alting in Zwolle sloot hij achter zich, terwijl de deuren van Gereformeerde Academische basisschool De Sprankel in Stadshagen wijd voor hem opengingen. “Elke dag is weer een verrassing,” zegt Jasper. “Het is heel mooi wat hier gebeurt.” Jasper is een geliefde onderwijsassistent, blijkt uit zijn agenda. Die is gevuld met diverse parttime banen, tot hij na de zomervakantie een deeltijdopleiding op de Pabo gaat volgen.
Bij De Sprankel heeft hij een nulurencontract. “Ik kom zoveel mogelijk elke dag. De eerste week heb ik vier dagdelen gewerkt, deze tweede week ook,” vertelt hij. “Ik doe de opening met de Oekraïense kinderen en begeleid ze ook op andere momenten in het bso-lokaal. Verder help ik ze als ze lessen in de gewone klassen volgen.”
Het aantal Oekraïense kinderen dat naar De Sprankel komt, verschilt van dag tot dag. “De ene keer zijn het er vier, de andere keer zeven. Ze zijn allemaal tussen de acht en tien jaar.”
Communicatie gebeurt via de app SayHi en met Google Translate. “Ondertussen leer ik ze Nederlandse woorden zoals: buiten, eten, jas, tas, rekenen. Ze pikken het snel op.”
Kinderen zijn veerkrachtig ontdekte Jasper. “De leerlingen die hier al wat langer zijn, hebben plezier, ze spelen met de andere kinderen en vermaken zich goed. Vorige week was er een nieuwe jongen, die was nog wat teruggetrokken. Maar ze wennen snel.” De oorlog is geen onderwerp van gesprek.
“Ze hebben het er niet over en ze willen het niet zien op het jeugdjournaal. Ik heb hen een omtrek van hun hand laten maken en vroeg of ze daarin op wilden schrijven wat ze bij God neer wilden leggen. Sommigen deden dat, in het Oekraïens natuurlijk. Anderen denken liever niet te diep na.”
“Het is heel mooi en dankbaar werk,” zegt Jasper. “Elke dag is weer een verrassing, een uitdaging. Ik heb echt het gevoel dat ik wat voor deze kinderen kan betekenen. Ze beginnen me steeds meer te vertrouwen. Ze laten me foto’s zien van de huisdieren in het gastgezin. We doen spelletjes. En zo krijgen we steeds meer een band. Dat is belangrijk. Daarbij gaat het niet zozeer om praten, maar om gevoel: ik wil veiligheid bieden en positiviteit. Ze laten weten en laten voelen dat ze altijd bij mij terecht kunnen.”
Jasper voelt zich echt op zijn plek op De Sprankel. “Wat ik hier meemaak is heel bijzonder. De mensen werken op een fijne manier samen, je voelt meteen dat je er niet alleen voor staat. De leerkrachten hebben grote klassen en de opvang van de Oekraïense kinderen legt extra druk op hun werk. Maar ze doen het met heel veel plezier en enthousiasme. Het helpen, begeleiden, zorgen voor, dat zit hier echt in het dna. Daar heb ik diep respect voor.”
