We mogen in Zwolle gelukkig zijn met het Isala ziekenhuis zoals we dat nu kennen. Trouwens uitgegroeid tot een regionale organisatie met locaties in Meppel, Kampen, Steenwijk en Heerde.
Toch zijn er, vermoed ik, in elk van die vijf plaatsen bewoners die terugverlangen naar de vroegere zorg. Zeker in Zwolle, want daar hoor je nog wel eens wat over. Dat komt misschien ook wel door de verschillen tussen de twee ziekenhuizen die Zwolle had.
Het Sophia ziekenhuis, met de organisatorische wortels in de gemeentelijke en protestants kerkelijke grond. Kortom, wat ambtelijk georganiseerd. Daarnaast het ziekenhuis De Weezenlanden, voorheen het rooms-katholieke ziekenhuis, waar van oorsprong de nonnen de leiding hadden. Die nonnen, van de Congregatie Onze Lieve Vrouwe van Barmhartigheid, ook wel de Zusters van Liefde genoemd, stichtten hun eerste ziekenhuis aan de Melkmarkt, daar waar nu het Museum Anno is gevestigd.
Er wordt meestal heel lovend over de invloed van die nonnen gesproken. Toch had die invloed ook, laat ik zeggen, bijzondere kanten. Een van mijn zussen volgde er in de jaren zestig haar opleiding tot verpleegkundige. Ze was verplicht in de Verpleegstersflat aan de Luttenbergstraat te gaan wonen. Als broer was het mij streng verboden haar daar te bezoeken.
Toen zij, de broekpakken waren in de mode, slaagde en de diploma’s werden uitgereikt, werd haar modieuze outfit afgekeurd, zij het dat zo’n pak mopperend werd gedoogd. Zo was ’s zomers en ’s winters het dragen van nylons of panty’s verplicht voor het vrouwelijk verplegend personeel.
Tijdens een winterse les zaten een wat koud geworden collegaatjes op de verwarming zich op te warmen, toen hun dat werd verboden. Met het argument: “Daar krijg je seksuele prikkelingen van!”
We hebben er sinds die zestiger jaren decennialang om kunnen lachen en dat ook gedaan. Gelukkig is sindsdien veel van de regelgeving aangepast aan de actualiteit. En niet onbelangrijk, er wordt veel overgelaten aan de eigen verantwoordelijkheid van het personeel.
Misschien is het hier en daar doorgeschoten. Herinneren we ons de MeToo-acties. Voor velen, zo bleek, leerzame momenten. Toch blijf ik zeggen: “Gelukkig blijft er ook nog altijd veel te lachen. ’t Is belangrijk dat we dat blijven doen.”
