Mijn lief moest dezer dagen, onverwacht snel, een operatie aan haar heup ondergaan, er was iets van onverwachte slijtage aan de hand. De orthopedisch chirurg die de betreffende conclusie trok verwees ons, na het gesprek, naar zijn secretariaat.
Een alleraardigste medewerkster daar vertelde ons dat, wilden we het goed doen, we de app Patient Journey moesten downloaden want daarin zouden we optimaal begeleid worden.
Inderdaad, daar stond heel veel informatie op, die begon zo ongeveer op de vijftiende dag voor de operatie. Alleen kregen we al twee dagen later te horen dat de operatie zes dagen later zou kunnen plaatshebben in Isala Meppel. Alles, zeg maar, binnen een week. We waren er blij mee.
Toen brak echter een telefonische en digitale stortvloed van informatie en informatieve vragen los. Met onder meer brieven die pas gelezen konden worden na het, via je DigiD, aanvragen van een codewoord. Als je die brief nogmaals wilde lezen, moest er opnieuw een code aangevraagd worden.
Zo hadden we alleen voor dat gebeuren in twee dagen vijftien mails van Isala. En dan nog de telefonische vragen waarbij je keer op keer een aantal standaardvragen moest beantwoorden.
Achteraf bleek dat er heel veel dubbele informatie werd verstrekt, die je, omdat de tekst net anders was opgesteld, toch voor een tweede of derde keer ging lezen, want je wilde toch geen belangrijke informatie missen.
Digitale zorg noem ik het maar. Die zorgvorm kan niet op tegen de gewone verpleegkundige en andersoortige zorg, waarbij vaak aan halve woorden genoeg is. Gelukkig mankeert het daar niet aan bij Isala, zo hebben we ook ervaren.
Heel raar was toch wel de brief die ik thuis per post binnenkreeg, op het moment dat mijn lief op de operatietafel lag. Of zij het bijgesloten formulier, waarin ze toestemming voor de operatie gaf, wilde ondertekenen en terugsturen.
O ja, en daar zat een gele brief bij, met het verzoek als ze corona-verschijnselen zou krijgen in de dagen voor de operatie, of ze dat wilde melden aan het secretariaat van de opnamepoli.
Ze heeft haar handtekening gezet op de dag dat ze weer thuiskwam en we hebben de enveloppe maar op de post gedaan. ’t Voelde toch wel als zinloos. Gelukkig was, zo blijkt nu wel, de operatie geslaagd en is de patiënt goed te spreken.
