Bij het Indië- en Nieuw Guinea monument in Park Eekhout vond woensdagavond de jaarlijkse herdenkingsplechtigheid plaats. Alle militaire- en burgerslachtoffers werden hierbij herdacht die zijn omgekomen in Oost-Azië in de periode 1941-1962.
Het Indië- en Nieuw Guinea monument is in 2002 opgericht ter nagedachtenis aan de burgers en militairen die de dood vonden door oorlog, bezetting, gevangenschap en terreur in Oost-Azië. Het gaat om slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog tijdens de Japanse bezetting (1941-1945), maar ook om gevallenen tijdens de Bersiap-periode (1945-1949) en de kwestie Nieuw Guinea (1949-1962).
Vandaag is het 62 jaar geleden dat er een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog voor het Koninkrijk der Nederlanden. Dit jaar is het bovendien 65 jaar geleden dat Nederlands-Indië capituleerde (1942) en 45 jaar dat Nieuw-Guinea werd overgedragen aan Indonesië (1962).
Aarde van de erevelden
Het monument is uitgebreid met een sokkel met daarop een bronzen plaquette. Deze plaquette symboliseert de urn die onder het monument is aangebracht met aarde van de Nederlandse erevelden op Java. Veel Indië-monumenten in Nederland hebben – al dan niet zichtbaar – plaats ingeruimd voor aarde van deze erevelden om de band met het voormalige Nederlands-Indië tastbaar te maken. Het bestuur van de stichting Budi Santoso, onderdeel van de Commissie Herdenking 15 augustus Zwolle, heeft vorig jaar aarde van de erevelden op Java opgehaald en de gemeente medewerking verzocht bij het verwerken daarvan in het bestaande Indië monument. De uitbreiding van het monument wordt tijdens de plechtigheid symbolisch onthuld door een veteraan en een nabestaande.
Burgemeester H.J. droeg tijdens deze herdenking het volgende gedicht voor:
De laatste wereldvrede
Waarom draait een groot geschil?
Kijk vannacht eens lang en dood
doodstil vanuit de sterren
naar deze kleine aarde
en niets blijft groot.
Wat blijft eigenlijk van verre
over van onze eigenwaarde?
Niets in de eeuwigheid
om voor te vechten zo gezien en
waar kan een oorlog anders nog toe dienen?
Ikzelf was eens in een daarvan gevangen
en zag de eeuwigheid al gapen in de dood-
saaie eindeloze tijd
van ons hopeloos verslappende verlangen
naar vrijheid of desnoods een kopje chocola
met niets dan eindeloze slaap daarna.
Mensen! Hoe zoet is men geschapen!
Hoe prachtig past men in elkaar!
Ik ben verliefd op jullie, maar
ik ga met één oog open slapen:
ergens is jullie vreselijkste wapen
vast bijna klaar
Leo Vroman
