De architect die de Hanzeboog over de IJssel tussen Zwolle en Hattem ontwierp, had een markante spoorbrug voor ogen. En dat is gelukt. Verschillende prijzen hebben de schoonheid van de brug inmiddels bevestigd. Maar die schoonheid maakt wel dat er een aaneengesloten stalen brug is gebouwd van een kilometer lang. En al dat staal, dat zet nu uit. Speciaal daarvoor is een Duitse vinding in gebruik, om de groei deze dagen op te vangen. Het is misschien wel het nieuwe galgje woord voor op de camping in 2015: de compensatielas. Het spoor heeft er talloze om het krimpen en uitzetten van stalen spoorstaven op te vangen. De Hanzeboog heeft zelfs een compensatie inrichting.
Het zorgt dat het massieve deel van de brug aan een kant, op de oever in Zwolle, over teflon platen heen en weer kan schuiven op de pijlers. In Duitsland is dit concept al vaker toegepast in spoorbruggen, maar in Nederland is de Hanzeboog tot nog toe de enige.
De compensatie inrichting zorgt vervolgens ook dat het spoor zelf dat op de brug ligt, dat krimpende en weer groeiende verschil aan kan. Speciale ‘scharen’ maken dat de dwarsliggers nooit meer dan 60 centimeter uit elkaar liggen. Ook eindigen de spoorstaven van de brug in een lange punt van enkele meters. Ze schuiven dan millimeter voor millimeter strak langs de spoorstaven op de oever. Als je langs de binnenzijde van de spoorstaven kijkt, zie je een rechte lijn. En dat is weer de lijn die de wielflens (de opstaande rand) van de treinwiel volgt om de trein in het spoor houden.
Jammer geen detail foto
Kijk, waarom zat er nou ook niet zo’n compensatielas in de stalen Rodetorenbrug? hoe zou het daar trouwens mee gaan tijdens deze hete dagen?
“Als je langs de binnenzijde van de spoorstaven kijkt…”
Ik heb niet het gevoel dat het gewaardeerd wordt als ik dit ga doen…
Nu ik dat weet, ga ik daar niet meer met de trein of fiets overheen. Laten ze eerst die boel daar maar eens goed voor elkaar hebben.