Scholiere uit Zwolle schrijft boek over loverboys

Voorlichting over loverboys is te romantisch, vindt Maria Mosterd, die er een boek over schreef. „Mensen hebben geen idee hoe het echt is.”

Op haar twaalfde, de eerste week in de brugklas, liep Maria Mosterd recht in de fuik van de harde crimineel Manou, die haar voor zich liet werken. Ze moest met mannen naar bed, drugs smokkelen. Ook moest ze meisjes benaderen om hen in dezelfde val te lokken. In haar boek ’Echte mannen eten geen kaas’, dat vandaag verschijnt, vertelt de Zwolse Maria Mosterd, nu 18 jaar, haar beklemmende verhaal.

De Antilliaanse Manou, zo staat ook op de omslag van het boek, is een loverboy. Maar eigenlijk is Mosterd het daar niet mee eens. De term loverboy is bedacht door een Nederlandse journalist en bestaat nog maar zes jaar. Een loverboy is een stereotype sluwe, mooie jongen die meisjes uit de provincie verleidt. Verblind door liefde zijn de meisjes als was in zijn handen en stemmen ze toe voor hem als prostituee te gaan werken.

„Mensen hebben geen idee hoe het echt is. Mijn pooier was niet knap, hij was dik en lelijk en ik heb nog nooit een cadeautje gehad”, zegt Mosterd verontwaardigd. „ Dat leven gaat over geweld, een mes op je keel, het gaat over drugs. Zo hevig dat je zelf geen beslissingen meer kan nemen.”

Veel scholen geven hun leerlingen voorlichting over loverboys, er zijn folders met roze kleurtjes en hartjes en wolkjes. Of met een foto van twee donkere handen die een gouden kettinkje om een meisjesnek hangen. Mosterd stoort zich er enorm aan: „In de voorlichting is het slachtoffer een naïef meisje. Alsof het toch je eigen schuld is. Ik was niet verliefd, tss, echt niet.”

Meer dan naïef was Mosterd piepjong. De wereld waarin ze terecht kwam, was bovendien verre van roze. Haar voor haar moeder verborgen leven speelde zich af in smerige woningen. Ze werd gedwongen seks te hebben met meerdere mannen tegelijk die ze steevast omschrijft als vies en lelijk.

Mosterd is niet het enige Zwolse slachtoffer. Eerder waren er in die stad al geruchtmakende zaken van pooiers met jonge meisjes. Zwolle gaat er sindsdien prat op een beleid te hebben, waarbij scholen, politie en hulpverlening samenwerken.

Toch is misschien wel het meest schokkende aan Mosterds verhaal dat de school niet door had hoe vaak ze spijbelde. Wethouder Erik Dannenberg (CDA): „Het verhaal van Maria speelde tot twee jaar geleden. Sindsdien is met de school overleg geweest, ja.” Dat de aanpak faalt, daar wil de wethouder niet aan. „Ondertussen zijn er ook een heleboel meisjes wél gered.”

De wethouder is het met Mosterd eens dat de term loverboy lastig is. „Misschien moeten we ons meer richten op weerbaarheid van meisjes en jongens op allerlei fronten. Want er speelt veel meer dan dat, als je hoort over groepsverkrachtingen in kelderboxen bijvoorbeeld. Het zou veel meer moeten gaan over eigenwaarde en grenzen stellen, ook voor de jongens die zo met meisjes omgaan.”

Mosterd zag van binnenuit hoe ook jongens slachtoffer waren van ronselpraktijken, onderdrukking en geweld. Ze omschrijft Manou als een machtig man met verschillende paspoorten, die mensen laat verdwijnen. „Ook Manou is niet zomaar vrijwillig zo geworden zoals hij is. Iedereen zit erin vast.”

Ze is nu twee jaar uit die wereld, maar voelt de macht die Manou over haar heeft. „Het is moeilijk uit te leggen. Hij stond bij school en zei: ’Je moet meekomen’. Bij een jongen als Manou doe je dat gewoon. Althans, ik toen wel.”

Aangifte tegen hem heeft ze nooit gedaan. Ze komt hem nog wel eens tegen op straat. „Dan kijkt hij mij alleen maar aan.”