“Zwollenaren die overlast blijven veroorzaken kunnen straks in deze minibuurt – naast daklozenopvang De Herberg – terecht” las ik op de website van De Stentor. Ieder mens mag hopen dat je zelf, een van je kinderen of kleinkinderen, nooit tot de doelgroep daarvoor gaan behoren. Want in onze maatschappij ben je dan snel slecht af.
Het gaat volgens de gemeente, en ik citeer: om “mensen die het niet lukt te wonen in een reguliere woonomgeving”. “Met hun (ongebruikelijke) manier van leven voelen ze zich in de wijk niet thuis en is het risico op overlast in de omgeving groot.”
“De toekomstige bewoners, één per woonruimte, verblijven volgens de gemeente op dit moment in de maatschappelijke opvang, op straat of in sommige gevallen weer in een woning in de wijk. Dat zorgt dan regelmatig voor overlast. De oorzaak ligt vaak in een ernstige psychiatrische aandoening, soms in combinatie met een verstandelijke beperking en een verslaving.” Einde citaat.
We kunnen in een fatsoenlijk land zoals het onze, zeker in een stad als de onze, niet doen of die mensen niet bestaan, dan wel ze wegstoppen in de daklozenopvang.
Woningstichting SWZ realiseert de woningen samen met de gemeente en zorgpartijen Limor, Leger des Heils en RIBW. Bewoners kunnen 24 uur per dag zorg krijgen. De woningen blijven er in elk geval voor een periode van vijftien jaar staan. Juist daarom lijkt het mij zo’n goede oplossing, die niet pardoes uit de lucht komt vallen, maar waarover langdurig is nagedacht en gesproken.
Dan is het jammer dat de eerste reacties op dit artikel kreten zijn als “gelijk er maar een hek omheen”, of “zodra de gewone man van netto-ontvanger netto-betaler wordt, heeft hij recht van spreken” (wat dat ook moge betekenen) en “als je maar lastig bent, word je beloond”.
Ook ik weet dat het schrijnt als je al lang wacht op een huis, maar echt, er is nu niet voor het eerst woningnood in Nederland. Ook deze geschiedenis herhaalt zich en voorlopig is dat probleem de wereld niet uit. Hetgeen geen vrijbrief mag zijn om andere problemen maar te laten bestaan.
Dat er voor bovengenoemd probleem nu, vast ook gedeeltelijk, een oplossing is bedacht, is misschien wel reden om een beetje dankbaar te kunnen zijn.
Wie weet, woont u dan wel in ‘Huisje Weltevree’.
