Dit woord stond in de kop van het bericht over de te hoge werkdruk voor de gemeenteraadsleden in Zwolle. De Stentor wist me ook nog te vertellen dat het ging om 60 procent van de raadsleden. Dat zou komen door de combinatie van raadswerk, een andere baan en het privéleven.
Zomaar een vraag. Hebben we in onze goed geregelde stad wel in de gaten hoeveel werk er door vrijwilligers wordt gedaan? Zoals bijvoorbeeld bij sportverenigingen, religieuze instituten, zangkoren, het openluchtbad en bij culturele instellingen. En dan heb ik de grootste groep van vrijwilligers niet genoemd, de mantelzorgers, bij wie velen het water tot aan de lippen staat. Over alarmbellen gesproken.
Ik heb mijn oor te luisteren gelegd bij een ex-raadslid, die nog niet zo lang geleden met dat werk gestopt is. Hij is het met een van de sprekers in het artikel eens dat als je jonge kinderen hebt en een baan, het veel is naast het raadswerk. Soms niet te combineren.
Maar ’t blijft natuurlijk iets waarvoor je gekozen hebt, vanuit een innerlijke drang of omdat het je interesse heeft, om ervaring op te doen of misschien wel om hogerop te komen in de politiek. En dat, in tegenstelling tot het meeste vrijwilligerswerk, ook nog met een niet te verwaarlozen vergoeding plus als extraatje een onkostenvergoeding. In Zwolle komen die samen toch neer op ruim 2200 euro per maand. Tijdens mijn voorbereiding liet iemand me weten dat voor een aanmerkelijk lager bedrag er mensen bij Scania in ploegendienst werken.
In het artikel is tussen de regels door te lezen: – het ex-raadslid liet me dat ook weten – voor het raadswerk moet je prioriteiten stellen. Je kunt niet alles lezen. De begroting van Zwolle beslaat tegenwoordig een aantal pagina’s dat de tweeduizend gaat naderen. Je kunt niet elke vergadering bijwonen. Je kunt niet met elke burger in gesprek gaan.
Organisatorisch zullen er vast oplossingen te vinden zijn. Om bijvoorbeeld bij het laatste te blijven, waarom moeten de raadsleden met burgers in gesprek? Kunnen andere leden van de politieke partijen in de raad hen daar niet in vervangen?
Maar het grootste probleem is, ook volgens ‘mijn ex-raadslid’, dat mensen bijna niets meer willen opgeven om dit werk te kunnen doen. De sport, de weekendjes weg, het horecabezoek, de praatclub, de reguliere baan en het gezin moeten op de oude voet verder kunnen gaan, terwijl de klok gewoon doortikt.
Weet wel, dat de meeste klokken geen alarmbellen hebben.
