De gemeenteraad heeft maandag achter gesloten deuren vergaderd over de aankoop van twee panden in de binnenstad van Zwolle. Dat van het voormalige Hudson’s Bay – bij Zwollenaren bekend als dat van V&D – en het pand waar nu nog het Kruidvat in gevestigd is, ook wel bekend als het vroegere Xenos-pand.
Het gaat miljoenen kosten, is de verwachting en ook vele jaren van ongemak in het centrum. Want de gemeente Zwolle zegt de mankracht niet te hebben om beide panden tegelijkertijd aan te pakken. Er ligt een plan om op de plek van dat Xenos-pand onder meer een nieuw filmhuis te bouwen. Daar schijnt Zwolle dringend behoefte aan te hebben.
Zouden de meeste Zwollenaren niet veel liever allereerst een verbeterde binnenstad willen hebben met goede woningen en leuke, publiekstrekkende winkels? Dat is gunstig voor de economie, goed voor de leefbaarheid van de binnenstad en interessant voor de horeca.
Bijna gelijktijdig was minister Mona Keijzer op bezoek bij wethouder Roelfs. Zij kwam haar handtekening zetten onder haar toezegging haar best te gaan doen om de woningbouw te versnellen. Vooral voor wat betreft het onderdeel om kantoorpanden om te bouwen tot wooneenheden.
Hoe ze dat gaat doen, kon ik uit de berichtgeving erover niet opmaken. Misschien gelooft ze zelf in een soort van magische krachten die uitgaan van haar handtekening. Glunderend prijkt de viceminister-president voor het gebouw van de Belastingdienst. Maar wat kan ze meer dan glunderen?
Het Rijksvastgoedbedrijf, eigenaar van vele gebouwen, ook in Zwolle, zegt de panden van de Belastingdienst en van het ministerie van Financiën en het erachter liggend Archief pas op z’n vroegst in 2029 op te kunnen leveren of om te kunnen bouwen. Of ik heb het niet begrepen en is het nog veel ingewikkelder.
Eén ding is zeker. Er gaan miljoenen worden uitgegeven. De looptijden van veel daarbij betrokken projecten rijzen bij voorbaat al de pan uit, dus hoeven we ons straks niet te verbazen dat de tijd ons gaat inhalen, en een deel van de vele miljoenen onnodig zijn uitgegeven. Mona Keijzer heeft dan vast al een andere, goed betaalde, baan voor zichzelf gevonden.
Je zou het geheel ook onrendabele politiek, dan wel besluitvorming kunnen noemen.
