Dit weekend werd op verscheidene plekken in de media geschreven over de zogenoemde ‘Knarrenhofjes’. In Zwolle, aan de Eemlaan, werd de eerste in Nederland gerealiseerd. ’t Is een van de oplossingen zodat ouderen in een te groot huis kunnen verhuizen. Uit betrouwbare bron weet ik ook dat het wonen in zo’n hof ook z’n nadelen kent, maar dat terzijde.
Er wordt vaak geschreven dat er te weinig geschikte woningen zijn voor ouderen met een te groot huis. Dat probleem wordt met Knarrenhofjes alleen niet opgelost. Trouwens, zelden of nooit lees ik iets over een onderzoek naar wat die ouderen zelf graag willen. Natuurlijk wil een aantal graag kleiner gaan wonen, kortom verhuizen, oftewel plaatsmaken. Maar willen ze dat allemaal?
Afgelopen zaterdag las ik in de NRC een ingezonden brief van ene Cora Duin uit Amsterdam. Ik wil de tekst ervan niet aan mijn lezers onthouden. Ik citeer:
Het is de titel alleen al. Doorschuiven op de woningmarkt: ‘Je moet ouderen verleiden hun grote huis te verlaten’ (NRC 12/6).
Over wie schrijven we? Ouderen die houden van het huis waar zij hun herinneringen hebben, en geen behoefte hebben aan dagbesteding of een ouderenhofje om de hoek. Zij wonen waar zij willen wonen. En nu moeten ze aan het einde van de rit plaatsmaken voor de jongere generatie.
Ook zij waren eens jong, ook zij hebben een vermogen aan hypotheek moeten betalen. Ook zij moesten inwonen bij ouders.
Het gaat over een mens die aan het eind van zijn leven niet veel meer over heeft dan zijn herinneringen.
Wisten we trouwens niet al eerder dat er een vergrijzing aankwam? Nu mag de oudere medemens het oplossen door zijn vertrouwde omgeving te verlaten en ‘door te stromen’.
Laten we respecteren hoe waardevol andermans eigendommen zijn. Het zekerste van ouderdom is eenzaamheid.
Waarvan akte.
