De kerstdagen en Oud en Nieuw waren nog niet voorbij of de paaseitjes lagen alweer in de winkel. Zo zien we nu al, het moet nog november worden, de kerstversieringen en de ‘Kadobox Christmasstuff’ op televisie en in de andere media voorbijkomen. Heus, ik fantaseer het niet.
Zo hoorde ik in september radioreclames waarin me zoiets werd medegedeeld als: “Al het goede is zo’n dertig jaar geleden in Parijs terechtgekomen, en daarom is Disneyland Parijs nu het middelpunt van de kerstviering!”
Als opgroeiende kinderen, in de jaren vijftig en zestig, keken we uit naar de huiselijke gezelligheid van het sinterklaasfeest. Met pepernoten, chocolademelk een paar cadeautjes, waaronder meestal broodnodige kleding, en hooguit ‘Het Grote Disney Kleurboek’.
Ging je, de dag na sinterklaasavond, naar school, zag je alle winkeliers hun etalages ombouwen van het sinterklaas- naar het kerstfeest. Pas dan werden kerstbomen aangeschaft, werden kerstdiensten en nachtmissen voorbereid en werd er naar bijpassende muziek geluisterd. Naar oude en bekende melodieën die ervoor zorgden dat je je veilig voelde in de eigen vertrouwde kring.
Natuurlijk werd er wat extra geld uitgegeven, want een kerstetentje thuis is ook bepaald niet gratis. Maar de commercie heeft ons misschien wel wat te veel in haar macht gekregen. Ik schijn nu al de eerste aankopen voor het kerstdiner te moeten doen. Een aansluitende wintersportreis te moeten boeken en dat, last but not least, nu al te moeten regelen. En zo mogelijk duur vuurwerk uit België of Duitsland te laten komen.
Ik schrijf dit alles op nadat ik zondagavond op televisie de beelden zag van plunderende mensen in de Gazastrook. Mensen die naast al het onbeschrijfelijke leed dat ze ervaren, geen andere uitweg meer zien dan het leeghalen van opslagplaatsen van de VN. Vanwege de veel te grote tekorten aan alles, aan elke basislevensbehoefte. Tekorten bij al die mensen die hun geliefden in een strijd van medemens tot medemens verliezen. Bij mensen die hun hele bestaan verliezen. Bij mensen die heel iets anders aan hun hoofd hebben dan wij! Dat moge duidelijk zijn.
Vrede is een kerstgedachte. ’t Zou mooi zijn als we de komende maanden de zorg om vrede bovenaan onze boodschappenlijstjes zouden hebben staan. In de hoop dat het warme en veilige gevoel ook in het Midden-Oosten weer herkend gaat worden.
Hoop doet leven.
