“Meer inwoners van Zwolle in de WMO dan drie jaar geleden; over drie jaar zijn het er nog meer dan nu,” aldus onze regio Stentor.
“Van alle inwoners van de gemeente Zwolle maakten er 11.917 afgelopen jaar gebruik van maatwerk op basis van de WMO, blijkt uit nieuwe cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Drie jaar geleden telde deze gemeente nog 10.647 WMO-cliënten. Over drie jaar zullen dat er, volgens een voorspelmodel van de Vereniging Nederlandse Gemeenten, 13.304 zijn.” Tot zover.
Er spreekt verontrusting uit, alsof er voor het eerst iets voorspeld wordt op dit terrein. Ik denk van niet, er zit een logica in. We weten allemaal dat onze maatschappij vergrijst, als gevolg van de babyboom na de Tweede Wereldoorlog. Ook dat jongeren van nu in de huidige situatie onzeker zijn, ongerust worden, gestrest raken, een burn-out hebben, daarover hoef je je niet te verbazen. Het is een actueel probleem.
Maar ’t was zeker niet onvoorspelbaar. Ergens tussen 1971 en 1973 ontmoette ik de toenmalige staatssecretaris, drs. Tjerk Westerterp (vorig jaar oktober overleden). Ik bevroeg hem over de gegevens die toen in de verzekeringswereld bekend waren, dat de Nederlandse moeder gemiddeld “nog maar 1,8 kinderen” ter wereld bracht. Want zo leert ons de logische redenatie, om te kunnen voortbestaan heb je 2 mensen nodig en niet 1,8. Of de minister van die cijfers op de hoogte was? Zijn antwoord was: ”Jazeker, maar het is te vroeg om daar nu al op te acteren”, of woorden van gelijke strekking.
’t Blijft sowieso lastig om als overheid ook maar iets te regelen op het terrein van de gezinsplanning. Dat de dominee en pastoor zich ermee bemoeiden, was gênant genoeg. Wel hebben we nu op veel terreinen, zoals in de zorg, mensen, dus personeel, tekort.
Een groot probleem nu is dat op veel terreinen de oplossingen van de overheid worden verwacht. Terwijl het veelal onze eigen keuzes zijn geweest die ons in dit soort situaties heeft gebracht. Voor de duidelijkheid, hiermee bedoel ik niet dat elke WMO-gebruiker zelf schuldig is aan zijn of haar ongemak. Integendeel. Die groep maakt in grote mate, onderdeel uit van die babyboom-generatie, die zeker de eerste 45 jaar van hun leven een moeizamer leven hebben gekend dan de latere generaties.
Belangstelling voor elkaar en wederzijds respect kan veel problemen oplossen, want of onze overheden het al tijd vinden om nu wél te acteren, is nog maar de vraag.
