Bij het schrijven van een column als deze, weet ik zelden wanneer het eindproduct te lezen is op 1Zwolle. Hoe het ook zij, de tijd van de goedheiligman en zijn knecht is weer aangebroken. Dus ook de column daarover.
De stoomboot, het grote boek en de schimmel, alles is weer van stal gehaald. De komende weken is het Sinterklaasjournaal weer present en is er heel veel reclame te zien en te horen, die ons tot op 5 december zal bezighouden, om het geheel kort samen te vatten.
In veel gezinnen worden de voorbereidingen voor het gezellig avondje al getroffen. Er worden al dan niet lootjes getrokken, er wordt al dan niet een maximaal cadeaubedrag afgesproken, al dan niet wordt het maken van gedichten verplicht en er wordt al dan niet met roetveegpieten gewerkt. Ach, wie kent het allemaal niet.
Maar niet alleen in de huiselijke kring, ook op andere plekken wordt de 5e december gevierd. Heel vaak komt de goedheiligman in ziekenhuizen en verzorgingshuizen op bezoek en niet te vergeten op scholen.
Vooral op de basisscholen, en daar is het omgaan met de heiligheid nog behoorlijk precair. Er zijn immers op basisscholen nog de diepgelovigen en de wat minder geloofsgetrouwen. Voor je het weet wordt een kinderziel in een te vroeg stadium gekwetst (of iets wat daar op lijkt). Hoe het opvoedkundig allemaal moet, daarin verschillen de deskundigen zelfs van mening.
Soms loopt het heel anders dan gedacht. Een vroeger buurmeisje van ons was kleuterleidster. Haar vader, bij ons bekend als Piet, kreeg thuis te maken met de ombouw tot goedheiligman voor een optreden op die kleuterschool. Hij werd per auto van huis gehaald en deed een groot deel van de morgen, het van hem verwachte heilige werk.
Nadat het feest op de school was afgelopen werd de buurman, nog steeds in vol ornaat, weer bij onze buren thuis afgezet. Op dat moment liep mijn jongste zusje, heel jong en nog ‘diepgelovig’, toevallig op straat en holde naar de heiligheid.
Plotsklaps bleef ze staan, keek omhoog, keek naar de voordeur van het huis van de buren en sprak vol overtuiging de, voor mij, onsterfelijke woorden: “Jij bent Sinterklaas niet, jij bent Piet!”
Een paar dagen later, toen het feestje bij ons thuis losbarstte, kroop ze toch wat angstig richting ons moeder en twijfelde die avond nergens meer aan.
Geloof het of niet.
