Op de middelbare school, in de jaren zestig, maakten we een periode lang woordgrapjes. In de trant van: hoe luidt de Latijnse naam voor een lulletje rozenwater? Het antwoord was dan: een penis aqua rosa. Of: hoe noemen we tegenwoordig een boerenknecht? Dan was het antwoord: een agrarisch assistent.
Later waren het geen grapjes, maar werden serieus namen van beroepen veranderd. Een vertegenwoordiger werd: accountmanager, de directeur werd een CEO, de afdeling personeelszaken werd human resources, trainer werd coach en huisvrouw werd homemaker. Goedbeschouwd allemaal woorden die bedoeld waren om de beroepen interessanter te laten lijken.
Zo was ik in de jaren negentig lid van een ondernemingsraad en leerde ik begrippen kennen die mij, eerlijk gezegd, al bij voorbaat tegenstonden. Voorbeeldje? “We zijn een lerende organisatie.“ Het lijkt een positieve lading te hebben. ’t Werd bij mijn weten alleen gebruikt om fouten te verbloemen.
In De Stentor van woensdag 21 mei stond de mededeling dat wethouder Gerdien Rots erkent dat de gemeente Zwolle beter had kunnen handelen rond het aanwijzen van Park de Wezenlanden als tijdelijke parkeerplek voor ambtenaren.
Even tussendoor. Wellicht wordt er nu gezegd: daar heb je hem weer met z’n kritiek op mevrouw Rots. Ik moet zeggen, ik ken haar persoonlijk niet, ’t zal best een aardig mens zijn, maar als columnist kan ik zelden om haar heen. Ik heb dat eigenlijk niet met de andere leden van het college van B en W. Dat dus terzijde.
De kop van het bewuste artikel luidt en ik citeer: “Chaos aanwijzen parkeerplek in Park de Wezenlanden: leerpunt.” Einde citaat. Leerpunt! Ik heb er geen ander woord dan jeukwoord voor.
Een rijtje gemaakte fouten wordt ermee gladgestreken? Onder meer de participatie van buurtbewoners was niet van toepassing. Die konden van de plannen, trouwens net als gemeenteraadsleden, in de krant lezen. Het probleem van een langere wandeling dan 450 meter voor ambtenaren oplossen, had klaarblijkelijk de meeste prioriteit.
Mevrouw Rots zegt dat de afstemming met de provincie niet optimaal is geweest. “Dat is vervelend. We zijn blij dat de provincie meedenkt.” Hoewel de provinciewoordvoerder bij mij weer twijfels zaait.
Tot slot zegt mevrouw Rots: “Er is niet een ideale locatie. De locatie in Park de Wezenlanden komt alleen weer in beeld als we er bij de Nooterhof toch niet uitkomen met de grondeigenaar. Maar we verwachten niet dat dat gebeurt.”
‘k Krijg alweer de neiging te gaan krabben.
