Zwolle – Met de aankoop van Gewitterfront (Onweersfront) van de Duitse kunstenaar Neo Rauch (Leipzig 1960) heeft Museum de Fundatie een parel van de hedendaagse schilderkunst aan zijn collectie toegevoegd. Neo Rauch wordt gerekend tot de meest toonaangevende kunstenaars van dit moment. Gewitterfront is een recent werk, geschilderd in 2016, en maakt onderdeel uit van de internationale portrettententoonstelling ‘Zie de mens’, die nog tot begin volgend jaar in de Fundatie Zwolle te zien is. De aankoop is gerealiseerd met financiële ondersteuning door de BankGiro Loterij, de Vereniging Rembrandt, het Mondriaan Fonds en VSBfonds.
Foto: Uwe Walter
Als exponent van de zogeheten Neue Leipziger Schule werkt Neo Rauch in een zeer eigen stijl, waarin traditie en moderniteit op virtuoze wijze zijn geïntegreerd. Hij spiegelt zijn publiek de wereld voor als een theater met zelfverzonnen decors en figuren die een rol spelen in een verhaal dat geschiedenis en actualiteit onlosmakelijk met elkaar verbindt. Met zijn collageachtige composities becommentarieert hij op persoonlijke wijze de complexiteit van het leven in de 20ste- en 21ste-eeuwse maatschappij. Zijn werk bevindt zich in belangrijke internationale collecties van moderne kunst, waaronder die van het Hamburger Bahnhof-Museum für Gegenwart in Berlijn, Pinakothek der Moderne in München, Museum of Contemporary Art in Los Angeles en Metropolitan Museum of Art in New York. Ook bij particuliere verzamelaars is het werk van Neo Rauch gewild. De acteur Brad Pitt kocht in 2009 een schilderij van hem. Gewitterfront gaat over onze wereld, nu, het toont de twijfel, het door de knieën gaan, de uitputting, het naderend gevaar en ook de wil op te krabbelen, om door te gaan. Het is een schilderij over deemoed, boetedoening en doorzettingsvermogen. Met Gewitterfront lijkt Rauch zijn verbondenheid met (Oost-)Duitsland, zijn geboortegrond en bron van inspiratie, te spiegelen aan zijn twijfel over de (Europese) identiteit. Het doek met de geknielde tamboer in 19de-eeuws uniform refereert aan zowel Die Blechtrommel van Günter Grass als de iconische knieval van Willy Brandt in het getto van Warschau in 1970, als symbolische boetedoening voor de Jodenvervolging door de nazi’s. Daarmee levert Gewitterfront een complex en associatief beeld van onze geschiedenis en een kritische blik op de toekomst.
Het grote belang van de schilderkunst van Neo Rauch wordt ook in Nederland algemeen erkend. In 2002 won hij de prestigieuze Vincent van Gogh Biennal Award for Contemporary Art in Europe. Het Bonnefantenmuseum in Maastricht en het Gemeentemuseum in Den Haag bezitten elk een vroeg werk op papier. Verder bevinden zich in de collectie van Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam een olieverf op papier uit 2005 en in de collectie van het Stedelijk Museum Amsterdam een olieverf op doek uit 2005 en een werk in een kunstenaarsboek. Het door de Fundatie verworven Gewitterfront is dus het tweede olieverfschilderij op doek van Neo Rauch in een openbare kunstcollectie in Nederland en het enige voorbeeld van zijn recente ontwikkeling.
Gewitterfront sluit goed aan bij de internationale topstukken uit de collectie van museumoprichter Dirk Hannema (1895-1984). Deze werken zijn vaak eenlingen in de Fundatie collectie en vormen gezamenlijk een parelsnoer dat eeuwen kunstgeschiedenis omvat. Zij krijgen voortdurend wisselende contexten in het tentoonstellingsprogramma van de Fundatie. Het museum heeft zich de afgelopen jaren nadrukkelijk gepresenteerd als huis voor Duitse kunst. De reden hiervoor, behalve de aanwezigheid van Duitse kunstenaars als Franz Marc en Max Pechstein, is het feit dat de Fundatie de artistieke nalatenschap van Paul Citroen, in bezit van de Provincie Overijssel, beheert. Citroen, geboren en getogen in Berlijn, was als kunstenaar en kunsthandelaar aan het begin van de vorige eeuw nauw betrokken bij Berlin-Dada en Bauhaus. Recentelijk heeft het museum tentoonstellingen gemaakt rond de Republiek van Weimar en het Duitse expressionisme van Brücke en Der Blaue Reiter, alsook monografische presentaties van George Grosz, John Heartfield, Felix Nussbaum, Ellen Auerbach en Barbara Klemm. De komende tijd wordt gewerkt aan exposities van Werner Tübke, Wolfgang Mattheuer, Fritz Klemm, Anselm Kiefer en Neo Rauch.
Het wordt eens tijd voor onderzoek naar de gangen van de directeur. Hij verblijft regelmatig in Berlijn, en het lijkt dan geen toeval dat hij bij een vriend dit ‘even geregeld’ heeft. En dan nog een bevriende journalist informeren, geregeld bij Radio 4 op bezoek , en heel misschien nog op tv? Zo ook bij de vrienden Röling en Krabbé. Bij enig nieuw werk zijn ze van een expositie in de Fundatie verzekerd.
Wat heeft dat schilderij dan gekost? Ook al is het dan gerealiseerd met financiële ondersteuning door de BankGiro Loterij, de Vereniging Rembrandt, het Mondriaan Fonds en het VSBfonds.
Het wordt eens tijd voor onderzoek naar de gangen van de directeur. Hij verblijft regelmatig in Berlijn, en het lijkt dan geen toeval dat hij bij een vriend dit ‘even geregeld’ heeft. En dan nog een bevriende journalist informeren, geregeld bij Radio 4 op bezoek , en heel misschien nog op tv? Zo ook bij de vrienden Röling en Krabbé. Bij enig nieuw werk zijn ze van een expositie in de Fundatie verzekerd.
Zag’m ook al eens bij dat hele enge kliekje van DWDD. Zo typerend, dat zelfingenomen linkse ons kent ons subsidieslurpende gezelschap.