Zwolle – Een 31-jarige vrouw raakt hoogstwaarschijnlijk haar woning aan de Klooienberglaan kwijt. Dat liet de kantonrechter woensdag doorschemeren in de Zwolse rechtbank. De vrouw kampt al jaren met een psychische stoornis en drugsproblematiek. Ze veroorzaakt veel overlast voor haar buren. Omdat hulp van zorgverleners, het sociaal wijkteam en woningstichting SWZ zonder resultaat bleef, stapte de verhuurder naar de rechter.
In de week voor de kerstdagen eiste SWZ de ontbinding van haar huurcontract. Tot een uitspraak kwam het niet, de overlastgevende vrouw kreeg een laatste kans om de huurwoning te behouden. SWZ regelde een logeerwoning voor haar aan de Frobergerstraat. Tot 1 februari zou ze daar haar leven weer kunnen oppakken, op voorwaarde dat ze geen overlast zou veroorzaken voor haar nieuwe buren. Als ze zich aan de afspraak hield zou de woningstichting een andere huurwoning voor haar regelen.
Het ging niet lang goed. Al binnen een paar dagen trokken bewoners van de Frobergerstraat aan de bel bij SWZ. De nieuwe buurvrouw zou verward overkomen en op deuren bonken bij haar buren. De politie en zorgverleners komen eraan te pas en een gedwongen opname volgt. De vrouw brengt de kerstdagen en de jaarwisseling door in een gesloten kliniek.
Half januari komt er een einde aan de opname. De vrouw liet haar behandelaars weten terug te willen keren naar haar woning aan de Klooienberglaan. Ze negeerde het advies van de kliniek om dit niet te doen. Al snel ontvangt SWZ weer klachten van bewoners van de Klooienberglaan. De vrouw zou midden in de nacht schreeuwen en andere overlast veroorzaken. Voor de woningstichting reden om middels een kort geding alsnog de beëindiging van het huurcontract te eisen.
Als de rechter aan de vrouw vraagt hoe het met haar gaat, antwoordt ze dat het goed gaat. “De hulpverlening geeft aan dat het niet zo goed gaat als mevrouw zelf zegt,” zegt de advocaat van SWZ. Die adviseren een gedwongen opname en daarna beschermd of begeleid wonen. “In ieder geval niet meer zelfstandig wonen,” aldus de advocaat. De advocaat van de vrouw haakt erop in. “In de kliniek ging het goed, ze heeft twee weken geen drugs gebruikt en kreeg medicatie,” aldus de raadsvrouw. “Er is dan ook een aanvraag gedaan voor beschermd wonen.”
De advocaat onderstreept dat de vrouw erg bang is om haar woning te verliezen. “Ze komt dan op straat te staan en De Herberg is geen optie,” zegt de advocaat. “Ze is daar dan de enige jonge vrouw.” De advocaat vreest dat haar cliënt daar het slachtoffer zal worden van misbruik. Ze vraagt de rechter om het huurcontract pas te beëindigen als er voor de vrouw een plek beschikbaar komt in een beschermde woonomgeving. Ze beseft dat er geen uitzicht is op wanneer er een plek vrijkomt. De gemiddelde wachttijd is een jaar tot anderhalf jaar. SWZ wil dat de overlast voor de buren aan de Klooienberglaan stopt. De lange wachttijd is voor de woningstichting dan ook niet acceptabel.
Als de vrouw het woord krijgt laat ze al doorschemeren dat ze niet echt staat te trappelen om beschermd te gaan wonen. “Ik wil op mezelf wonen en het gaat prima met mij.” De rechter kijkt haar indringend aan en zegt: “Het gaat goed dankzij injecties met Haldol.” De vrouw knikt instemmend. “Ik heb ook gezegd dat ik daar vanaf wil,” deelt ze mee aan de rechter. De vrouw heeft haar eerste injectie tijdens de gedwongen opname gehad, na haar opname kreeg ze een tweede. Haldol is een medicijn tegen psychose, het onderdrukt onrust en manisch gedrag. De langzaam werkende variant is enkele weken effectief.
De sfeer in de rechtszaal is bedrukt. Iedereen voelt wel wat er aan zit te komen. De rechter neemt het woord en constateert dat de overlast voor de bewoners van de Klooienberglaan duidelijk is. Hij legt uit dat hij een keuze moet gaan maken die zwart of wit is. Aan de advocaat van de vrouw laat hij weten dat het er zwart uitziet voor haar cliënt. Voor de afgevaardigde en advocaat van SWZ voelt het niet als een overwinning. Het is een zaak met alleen maar verliezers.
De rechter wendt zich dan tot de aanwezige journalisten. “Het is goed als mensen van de pers hier vaker over schrijven,” aldus de magistraat. Hij ergert zich aan de lange wachttijden in de geestelijke gezondheidszorg. “Het is wel armoedig dat we er zo aan toe zijn in de huidige maatschappij.” Hij refereert aan vervlogen tijden, toen konden mensen met psychische problemen terecht in instellingen zoals de Franciscushof. Het plaatst hem dan ook voor een onmogelijke keuze. Deze vrouw wordt geacht zich te redden in de maatschappij, maar kan dat eigenlijk niet. “U valt daardoor tussen wal en schip,” zegt hij tegen de vrouw.
De rechter doet over twee weken uitspraak.
