Een goede vriendin van mijn ouders had, tijdens haar zwangerschap, ’s avonds laat vaak zin in een hartige hap. Mijn moeder noemde dat “ze is met lusten“, hetgeen mij mooi geformuleerd lijkt, maar zoveel jaar later kan ik er in de woordenboeken niets over vinden.
Als die vriendin weer eens trek had, ging manlief op pad naar de dichtstbijzijnde automatiek en haalde daar, speciaal voor haar, een kroket. Hoe lief kan een aanstaand vader zijn. De aanstaande moeder nam, welhaast met gesloten ogen een hap, en toen bleek er een lange haar in de kroket te zitten. Alle ‘lust’ was spoorslags verdwenen.
Onze familie, het verhaal kennende, is ook lang afkerig geweest van kroketten uit de muur, om het zo maar eens te zeggen. Het werd er niet beter op toen vlakbij een cafetaria geopend werd, die gerund werd door de dochter van een kapper.
Totdat de zaak, na een paar wisselingen van eigenaar, in handen kwam van Dirk.
Die had kijk op het vak. Verkocht goed spul en bouwde gestaag een grote klantenkring op, hoewel het bedrijf maar klein was. Zo ging hij zelf, naast al voortreffelijk softijs, schepijs maken, waarvoor hij de benodigde melk rechtstreeks bij boeren in de omgeving kocht.
Ik mocht hem graag en ons contact groeide uit tot een fijne vriendschap. Daardoor leerde ik het bedrijf, zeg maar, ook van binnenuit kennen, en vroeg hij me zo nu en dan hem een avond te vervangen. Ik moest hieraan denken toen ik dezer dagen de verschillende oliebollenkramen weer in het Zwolse straatbeeld zag verschijnen.
Want dat ging Dirk na een aantal jaren ook doen. In december oliebollen, krentenbollen, appelflappen en appelbeignets bakken. En de goede kwaliteit van zijn standaardproducten was ook in die maaksels terug te vinden. Vandaar dat er in de laatste week van het jaar talloze over de toonbank gingen.
Tijdens een van die drukke dagen raakte zijn horloge, dat hij aan de bovenkant van zijn schort bevestigd had, los en viel met een plons in het vet tussen de daarin sputterende oliebollen. In een reflex greep hij ernaar. Het horloge leek ongeschonden. Zijn hand was er slechter aan toe, maar door er direct koud water overheen te laten stromen, bleef de uiteindelijke schade beperkt en redelijk kortdurend.
Ik werd gebeld of ik hem kon vervangen. Zijn horloge hebben we nooit weergezien. Helaas kan ik hem dit verhaaltje niet meer laten lezen. Want zijn eigen klokje tikt inmiddels al niet meer.
