Wie van 30 jaar of ouder heeft nog nooit bij, of iets van, een Chinees restaurant gegeten? Ik vermoed dat het er niet veel zullen zijn. Ik noem die leeftijdscategorie er even bij, omdat andere eetvormen vanuit andere culturen er de laatste decennia bij zijn gekomen. Daardoor is een jongere groep ‘buiten de deur eters’ het Chinese restaurant gaan mijden.
Als liefhebber van de Chinese keuken vind ik dat jammer. Om een paar redenen. Net als met veel andere ‘Nederlandse’ gewoontes ben ik ermee opgegroeid. Gewoontes als stamppot, Sinterklaas, beschuit met muisjes, en carbidschieten, en ja, daar hoort het Chinese restaurant, met zijn verschillende vormen ook bij.
We hebben in Zwolle zeker een paar hele goede. Die in de prijzen zijn gevallen om de klantvriendelijkheid, hygiëne en natuurlijk het assortiment aan gerechten waaruit gekozen kan worden. Tegen een nog steeds aannemelijke prijs.
En nee, beste lezer, ik heb geen aandelen in die tak van de Nederlandse cultuur, geen familie die er de kost niet meer mee kan verdienen. Ik vind het gewoon een gevalletje van ‘jammer’ dat wij zo met een deel van onze cultuur omgaan.
Want al meer dan honderd jaar geleden ontstonden hier de Chinese eethuizen en ja, beste lezer, al in 1928 was Restaurant Kong Hing in Amsterdam de eerste afhaalchinees. En de koks pasten hun receptuur al snel aan de Hollandse wensen aan.
Ik pleit er daarom voor het Nederlands-Chinese restaurant te benoemen tot Nederlands erfgoed. Wat erfgoed is? Ik heb het opgezocht: “Alle culturele uitingen uit het verleden die van betekenis zijn voor het heden en de toekomst en die je terug wilt zien in het heden.”
Het past er precies bij. Hoe Nederlands het intussen eigenlijk ook mag zijn, we hebben nog steeds het gevoel dat we er genieten van een buitenlandse keuken. Door de aankleding, dat je op de achtergrond nog steeds een andere taal hoort, nog met andere gebruiken wordt behandeld, kortom hun gastheerschap. Dat versterkt dat genieten ook nog eens een keer.
Kom je er vaker, dan word je herkend en kun je zelfs kennismaken met de Chinese familietradities en humor. Laten we zulk erfgoed koesteren in plaats van het te vergeten. We zien geen ‘Chinese terrassen’, dat past niet bij hun sfeer, je moet ervoor naar binnen.
Gewoon maar gaan. Je wordt er walm, sorry, warm ontvangen.
