D’r is een ‘Lezers helpen lezers’ rubriek in ons regionale dagblad De Stentor. Daarin worden zaken aangeboden en gevraagd. Trouwens, even iets anders. Er staat een rubriek boven met als titel: ‘Gehoord…’ waar bijna uitsluitend kinderuitspraken worden geciteerd. Ik vraag me af: Zijn er geen volwassenen die in deze rubriek het citeren waard zijn? Maar dat terzijde.
In die help-rubriek worden soms zaken aangeboden waarvan je denkt: Is het niet makkelijker het betreffende artikel naar de kringloop te brengen of desnoods bij het grofvuil te zetten? Zo zag ik dezer dagen berichten over zaken die gratis waren af te halen in Maarssen en in Capelle aan den IJssel.
‘k Moet wel zeggen dat die laatstgenoemde berichten over spullen voor verzamelaars gingen. Collectioneurs zijn er nog steeds. ‘k Weet haast wel zeker dat het aantal postzegelverzamelaars nog steeds op nummer 1 staat.
Ikzelf spaarde ooit een periode sigarenbandjes. Er werden door mij geen zoden aan de dijk gezet, de enige sigarenroker die bij ons thuis op bezoek kwam, was opa Algra, die maar één type van de Elisabeth Bas sigaren rookte.
Er werden bij ons ook suikerzakjes gespaard. ’t Was in de tijd dat ons vader beroepshalve veel horecabedrijven bezocht. Elk zichzelf respecterend café-restaurant had suikerzakjes, meestal met een afbeelding van het betreffende horecapand erop. Zo kwamen wij aan een uitgebreide collectie die door een zus in een album werden geplakt. Op den duur werden dat pikkerige albums. Oorzaak: de restjes suiker die in de loop van de tijd vrijkwamen uit de verzameling.
Kortom, die verzamelingen hebben niet lang standgehouden. Wel die waar geld aan verdiend kan worden. Zo had ons vader in zijn jongensjaren een verzameling postzegels opgebouwd, die hij in 1946 verkocht. Van de opbrengst betaalde hij twee trouwringen en de gehele inventaris voor de echtelijke slaapkamer. Ik meen dat daar zo’n veertig jaar gebruik van is gemaakt. Van de ringen nog behoorlijk langer.
Tegenwoordig worden naast postzegels heel andere zaken gespaard, zoals vintage damestassen en taxidermie. Van dat laatste had ik nog nooit gehoord. Ik las erover na even googelen. Er is een groeiende interesse in antropomorfische taxidermie, oftewel dieren die worden gepositioneerd en aangekleed als mensen. Hoe raarder hoe beter, lijkt de regel te zijn.
Onze lieveheer heeft rare kostgangers, blijkt ook nu maar weer. Een verzameling van die kostgangers, dat lijkt mij wel wat, hoewel je dan zelf wel een hele rare moet zijn.
