Als Rein van der Kamp in de spiegel kijkt, ziet hij zijn tweelingbroer Wim. De twee lijken zo sprekend op elkaar dat ze ongeschikt zijn voor het tv-belspelletje ‘Zoek het verschil’. Rein kan overal voor Wim doorgaan, Wim overal voor Rein.
Behalve op de basketbalvloer. Daar is Rein linkshandig en Wim rechtshandig. Rein schijnt een centimeter langer te zijn, 2.02 om 2.01 meter. Rein draagt witte schoenen, Wim zwarte. Wim is al zes jaar de vaste nummer twaalf van Zwolle, Rein sinds afgelopen week de nummer vier. Hij keerde na anderhalf jaar terug bij Zwolle en werd er binnengehaald als de verloren zoon. De goedlachse broers zijn geliefd in Zwolle. Altijd vriendelijk en behulpzaam. Altijd kalm, bescheiden en loyaal. Zwolle weet dat het op de tweeling uit Meppel kan bouwen.
Bron: www.volkskrant.nl
Hun hoogtepunt lang in het voorjaar van 2005. In dat seizoen was Zwolle de openbaring in de eredivisie. Het drong als low budget-ploeg door tot de bekerfinale en de eindstrijd van de play-offs.
Rein van der Kamp speelde in dat seizoen de pannen van het dak. Ongrijpbaar als schutter en een blok graniet in de verdediging. Zijn gemiddelden van 10,3 punten en 5 rebounds in 27 minuten per wedstrijd verleidden Den Bosch er toe de forward een lucratief tweejarig contract aan te bieden. Hij ging er gretig op in.
‘Die overstap paste in mijn ambities’, blikt hij in Leeuwarden terug. ‘Ik was toe aan een nieuw avontuur, wilde weten waar mijn plafond lag.’
De stap betekende een inbreuk op zijn en Wims leven. Niet langer waren de broers onafscheidelijk, niet langer reden ze vijf, zes dagen per week samen van Meppel naar Zwolle. Na vijftien jaar lief en leed op de vloer met zijn tien minuten oudere tweelingbroer gedeeld te hebben, zocht Rein het hogerop.
Hij brak door als international en werd met Den Bosch in zijn eerste jaar landskampioen. In het tweede, huidige seizoen trad er stagnatie op. Zijn speeltijd in Den Bosch werd meer dan gehalveerd en Rein van der Kamp kreeg op de bank eelt op zijn zitvlak
‘Bij Den Bosch waren er zeven spelers voor twee posities’, vertelt hij. ‘Ik was de nummer zeven, dat heeft coach Wiel mij eerlijk verteld. Dus kwam ik nauwelijks aan spelen toe. Op mijn leeftijd (27) moet ik spelen.’
De linkshandige speler verlangde terug naar zijn oude leventje en gaf in november zijn agent Ruud Harrewijn opdracht rond te kijken. Zeven dagen geleden slaagde Zwolle erin zijn oude sterspeler los te weken bij Den Bosch en voor de rest van het seizoen te huren.
De vlag ging uit bij Wim van der Kamp in Meppel. Hij had zijn broer gemist op de basketbalvloer. Niet in het dagelijks leven. De broers hadden elke dag contact. Was het niet per telefoon, dan was het wel telepatisch, als ze allebei op dezelfde dag dezelfde kleren aantrokken of op hetzelfde tijdstip hetzelfde liedje zongen. Maar basketballen zonder zijn broer was een crime.
In Leeuwarden is het weer als vanouds. De twee zijn altijd samen. In de warming-up voor de wedstrijd lopen ze direct achter elkaar, op de bank zitten ze vrijwel constant naast elkaar. Rein en Wim zijn herenigd en dat laten ze iedereen weten.
Van de twee is Rein de betere basketballer. ‘Ik vaar een beetje mee op zijn capaciteiten’, bekent Wim. ‘Rein is veel creatiever, vooral in de een-tegen-een. Hij moet een belangrijke schakel worden in de ploeg. Zoals hij dat in het voorjaar van 2005 was.’
Die oude tijden zijn vooralsnog toekomstmuziek. Zwolle sukkelt dit seizoen met blessures en beschikt over een krappe selectie. Bovendien is coach Van den Belt door een burn-out voorlopig afgehaakt. De ploeg worstelt met zichzelf en bivakkeert rond de achtste plaats, de laatste die toegang geeft tot de play-offs.
‘Het loopt niet’, zegt Wim die zaterdag door een heupblessure slechts zes minuten in actie komt. ‘Misschien dat Rein er de gang in kan brengen.’
In Leeuwarden is Rein van der Kamp niet de verlosser. Verdedigend staat hij zijn mannetje, maar aanvallend wordt hij in zijn zeventien speelminuten volledig over het hoofd gezien. ‘Ik speel stroef, mis wedstrijdritme’, erkent hij na de nederlaag (85-77).
Toch voelt zijn rentree aan als een thuiskomst. ‘Over twee maanden moet ik weer op zoek naar een baan. Dan ben ik fullprof af.’ Een sponsor van Zwolle struint voor hem al de markt af. ‘Tof om weer terug te zijn. Kan ik lekker weer elke dag met mijn broer samen naar de club rijden.’
