Afgelopen zaterdag stond in de NRC een uitgebreid artikel over het feit dat Zwolle een knelpunt is van de Nederlandse Spoorwegen. Sowieso is het spoorwegnet hier een flessenhals richting het noorden, terwijl er in totaal vanuit acht richtingen treinen naartoe rijden. En nog wel door drie verschillende spoorwegbedrijven.
’t Artikel had trouwens de kop: ‘Als het spoor ziek is, zie je rond Zwolle de symptomen’. Want het gaat eigenlijk over het groot onderhoud van ons spoorwegnet, dat eens in de veertig jaar dient plaats te vinden. Wat nu het geval blijkt te zijn.
Erbij stond onder meer een prachtige luchtfoto, gemaakt door Eric Brinkhorst, waarvan je hart als Zwollenaar gaat gloeien, want er is veel op te zien. Naast het station zelf zijn de panden aan de Oosterlaan in beeld, maar ook de grote gebouwen van Hanzeland. In de verte zijn de Veluwe en Westenholte zichtbaar en ook onze zogenoemde IJsseltoren.
Het station is veel en veel groter dan toen ik, zestig jaar geleden, er als 16-jarige puber mijn eerste weekend- en vakantiebaantje had als verkoper van roomijs in de zomer en de rest van het jaar bekertjes koffie.
Het station had al een tunnel en verbond het eerste perron met het tweede. Er was een perron voor het treintje naar Kampen en achter het busstation aan de Oosterlaan lag het perron voor de treinen naar Deventer en richting Emmen.
Er stond in de buurt van dat tweede perron zelfs nog een soort van watertoren uit de tijd dat er nog stoomtreinen reden, die bij tijd wel een slok of wat water lustten. Je kunt je niet voorstellen dat het Stationsplein destijds tot een van de allerdrukste plekken van Zwolle gerekend mocht worden. En toch was er veel ruimte voor rust.
Zo had destijds elk zichzelf respecterend station een ‘stationsrestauratie’, een plek waar maaltijden genuttigd konden worden. Vroeger had die de functie om de tijd bij het overstappen te verdrijven. Doordat treinen weinig frequent en onregelmatig reden, kon het voorkomen dat er lang op een aansluitende trein moest worden gewacht.
Tegenwoordig kun je ‘coffee- en een broodje to go’ aan een loket bestellen en dan, met oortjes in, naar muziek op je mobieltje luisterend, gaan staan wachten op de hopelijk op tijd komende trein. Ik overdrijf natuurlijk, maar of het er allemaal beter op geworden is? In Zwolle zie je de symptomen.