’t Zal ons vast net zo gaan als, naar ik aanneem, de meeste mensen die op vakantie gaan. Je kijkt er maanden naar uit. De laatste weken tel je, zeker als kind, de dagen af.
Mijn ouders namen ons, de kinderen, jaren mee naar Ameland. Mijn oudste zus tekende dan zo’n twee weken tevoren de vuurtoren van het eiland, bekend om z’n rood-witte banen. Ze tekende er veertien van en haar toren was in totaal wel twee meter hoog. Elke avond werd een baan afgeknipt en als de top dan bereikt was, gingen we er de volgende dag heen. ’t Was welhaast spannend.
’t Was in de tijd dat de camping nog een camping was met veel tenten en een enkele caravan. Kamperen, zeker in Nederland, was toen meer gereguleerd dan tegenwoordig, met name door de rol van de ANWB en de invoering van de kampkaart en het kampeerpaspoort. De ANWB speelde een belangrijke rol in het organiseren en faciliteren van het kamperen, en de kampkaart was een middel om kampeerterreinen te reguleren en kampeergedrag te sturen.
Later kwamen we in een huisje op een terrein naast de camping terecht. ’t Was beter dan een tent, maar van overdreven luxe was nog geen sprake. Het hoognodige aan meubilair, een tweepits gasfornuis en als je geluk had een koelkastje.
Toch komen wij, mijn zussen en ik, nog steeds met groot genoegen vaak terug op dat eiland. Ook wij zijn meegegroeid met de welvaart en kijken er nu televisie, hebben er wifi, mobiele telefoon, tablet en de daarbij behorende (wan-)toestanden, kortom veel luxe.
Bij vertrek is er steeds opnieuw een beetje weemoed. Zeker omdat je, bij het ouder worden, je je vaker realiseert, dat het lang niet zeker is dat je ooit weer terugkomt.
Maar als je dan thuiskomt, is het ook elke keer weer lekker, met die vertrouwde Peperbus en al die eigen dingen om je heen. Dan moet ik toch heel vaak denken aan Toon Hermans, die in 1958 al heel goed wist te vertellen hoe het voelde om weer thuis te komen. Ik citeer hem met graagte:
“En weet u wat ook zo heerlijk is, als je dan thuiskomt, hè. Als je dan terugkomt zeg, en je gaat dan zo je huis binnen en je gaat dan zitten in zo’n grote stoel, hè. Ja, maar dat is lekker! Hòh, heerlijk! Hoef je niet meer in die rottent te liggen ….”
