“Liever te laat dan zweten.” Dat was het eerste dat ik afgelopen woensdagmorgen op de voorpagina van m’n Stentor zag staan. Ging dat over zwaar werk, bijvoorbeeld over een stratenmaker die even zat uit te rusten na een paar uur werken in de palle zon?
Nee, het gaat over scholieren en studenten die na een ritje per trein niet naar hun opleiding lopen of er de fiets voor pakken, maar de bus missen omdat zij met te veel zijn. De bussen zijn overvol. Nee, dan gaan ze niet alsnog fietsen of lopen. Nee, ze wachten op de volgende bus.
Bij mij zakt bij het lezen van dat soort uitspraken door, wat genoemd wordt, ‘de toekomst van ons land’ de broek af. Zeker als je op de campus van Windesheim moet zijn, is dat laatste stukje lopen toch een peulenschilletje?
Of is deze generatie een te verwende generatie? Kijk ik naar het verkeersbeeld, dan zie ik eigenlijk geen scholier meer op een gewone fiets, nee, het is een e-bike, een fatbike of dus de bus? Ja, zelfs komt menig scholier tegenwoordig met een eigen auto, of wordt door pa of ma bij school afgezet. En dat terwijl alom bekend is dat er meer bewogen moet worden.
Laat ik eerlijk zijn, de pa en ma van nu zijn van de generatie die is grootgebracht door ouders waartoe ikzelf ook behoor. Waar is het misgegaan? Laat ik een poging tot een verklaring wagen. Mijn generatie is die van de babyboomers, geboren kort na de Tweede Wereldoorlog. We groeiden op met tekorten op velerlei gebied. Onze ouders die die oorlog bewust hadden meegemaakt, gunden ons een beter leven dan zij hadden gehad. Dat is hen, eigenlijk, goed gelukt.
Maar het idee is blijven hangen in de maatschappij. Ook wij meenden dat onze kinderen het beter moesten hebben dan wijzelf. En zo ontstond de spiraal naar boven, die maar door blijft draaien. Meer opleiding, meer salaris, meer huis, meer vakantie, meer auto et cetera. We horen zelden: Het is wel genoeg zo! Effe dimmen!
We zijn misschien gaan lijken op Rupsje Nooitgenoeg, de rups die altijd honger had en daarom altijd at en at, consumeerde dus. Uiteindelijk werd het wel een heel mooie vlinder.
Wij mensen moeten niet menen dat we ook vanzelf wel zullen eindigen als ‘mooie mensen’. Bij de rups hangt het af van wat die eet. En dat bedoel ik nou.
