Mag het iets minder?

Column Rakker

Het joch hangt tegen het stenen muurtje van de tuinschuur. Hij zit nog op zijn fiets. Met zijn rechterschouder schuin opgetrokken tegen het baksteen, steunt hij zichzelf en de scheefstaande fiets. Niet zomaar een fiets maar een gloednieuwe, blinkende, metallic gespoten, sportfiets van een duur en zeer bekend merk. Uiteraard met alles er op en er aan.

Hij kijkt verveeld voor zich uit. Hij schenkt geen enkele aandacht aan het andere jochie, een iets jonger exemplaar, dat druk in de weer is om met een  aansteker de voorband van de schuinstaande fiets in brand te steken. De overige kinderen  spelen hun spel  en lijken totaal niet geïnteresseerd in het ongewone tafereel dat zich in hun nabijheid afspeelt.

Het is zaterdagavond, zo ongeveer rond elf uur. Een 67-jarige vrouw pint, samen met  haar vriendin, geld bij een automaat aan de Stationsweg.  Twee jongemannen – blank – rukken haar tas, met het zojuist gepinde geld erin, weg.

In de Aa-landen vliegen de ruiten uit de sponningen van de scholen. Prullenpakken worden gesloopt, ongenode gasten dwalen door de gebouwen. Aantastingen van openbaar en individueel bezit. Overal jongeren te zien, nergens een dader te vinden.

En kijk ik om heen dan valt het me op hoeveel  verkeers- en straatnaamborden er overal zijn verdwenen, omgebogen of  vernield. Geen wonder dat we de weg kwijt raken.

Zo zag ik vorige week een verbazingwekkend verslag op t.v..  Tijdens zo’n teken-aan-de-wand-programma. Zo’n programma waarin de kijker ziet hoe hij zijn kind niet moet opvoeden. Een 14-jarige puber kreeg vijfendertig euro zakgeld per dag. Vijfendertig euro! Rond de duizend euro per maand! Daar hoefde het jochie niets voor te doen. Ja, er moest wel ìemand wat voor doen, dat was zijn moeder. Die werkte zich het schompes  om aan zoonliefs behoefte aan geld tegemoet te komen. Want, als moeder hem iets minder of – hoe haalde ze het in haar hoofd –  niets gaf, dan zette hij het haar wel eventjes betaald. Kaptafel aan barrels, geld weg uit haar portemonnee en uitgescholden worden als een rotte vis. De moderne maatschappij anno 2008!

Er stinkt hier iets, inderdaad, als een rotte vis. Je mag wensen dat het het hier een uitzondering betreft.

Maar hoe dan ook, er is wel degelijk wat aan de hand. Met ons. Met onze jeugd. Met onze welvaartsstaat!

Waar is de gemoedelijkheid gebleven? De tevredenheid? Het kleine geluk? Waar het respect voor elkaars persoon en bezittingen? Kortom, waar is ons welzijn?

Hopelijk ontdekken we die weer. En hopelijk zonder ‘hulp’ van de Amerikaanse kredietcrisis die haar zwarte klauwen zomaar op Europa kan leggen.  Misschien met een macaber voordeel. Zo’n crisis zou ons snel tot solidariteit dwingen, tot samenwerken. En tot het herwinnen van respect. Respect voor elkaars persoon en bezittingen. En misschien zijn we dan weer een stuk tevredener met ‘een ietsje minder’.

 

Rakker