Zwolle – Toen de druk op de intensive care extreem toenam, wist leidinggevende Inge Roessink wat haar te doen stond. Ze keerde tijdelijk fulltime terug als IC-verpleegkundige op de Covid-IC van het Isala ziekenhuis. “We zijn één Isala en moeten het samen doen.”
Zo’n twee jaar geleden verruilde Inge het verpleegkundige vak voor een traineeship operationeel leidinggevende. “Na 23 jaar had ik voor mijn gevoel alles uit het vak gehaald wat er in zat. Ik rondde het traineeship succesvol af en kon leidinggevende worden van de operatiekamer en de verpleegafdeling van het Behandelcentrum (BHC). Dit doe ik nu zo’n anderhalf jaar, samen met mijn directe collega Eric Huizinga.”
Kort nadat de eerste coronagolf uitbrak, werd alle reguliere en planbare zorg afgeschaald. Veel medewerkers van het BHC kwamen thuis te zitten. Ook voor de leidinggevenden was er veel minder werk. Ondertussen kreeg de Intensive care het steeds moeilijker, hoorde Inge van vriendinnen die daar nog steeds werkten. “Dat deed me veel. Ik blijf toch een IC-hart houden. En het is een ontzettend mooi vak, ik heb er heel veel geleerd.”
“Niets doen terwijl mijn oud-collega’s de benen uit het lijf lopen? Dat kon ik niet. Mijn visie is: We zijn één Isala en we moeten het samen doen. Daar waar de nood is, moet je bijspringen.” Dus keerde Inge terug naar haar oude liefde en werkte zes weken lang fulltime op de Covid-IC. Dat is ook te danken aan Inge’s directe collega op het BHC, die alle taken op het Behandelcentrum op zich nam.
Was het werken op de Covid-IC anders? “Ja en nee. Schrijnende situaties heb je altijd op de IC, dat ben je daar als verpleegkundige gewend. Bijzondere momenten ook. Bijvoorbeeld wanneer een patiënt eindelijk zonder tube kan en de eerste keer dat iemand zijn familie weer ziet. Dat hele proces begeleiden, dat blijft supergaaf aan het IC-vak. Extra hard werken was het zeker. Onze hele IC en MC lag in die periode vol met Covid-patiënten. Isala was het tweede ziekenhuis met de meeste Covid-patiënten op IC. Maar ook dat hebben we samen gered. Ik ben heel trots op wat we als IC-team hebben bereikt.”
Inge was niet de enige die tijdelijk terugkeerde naar het oude nest. “Ook andere oud-IC’ers kwamen terug. Zelfs collega’s die niet meer in Isala werkten of met pensioen waren. Aan de ene kant fantastisch, aan de andere kant bijzonder omdat veel van onze eigen medewerkers van het BHC op dat moment werkloos thuiszaten.”
De tweede golf is dat iets anders gegaan. “Veel van onze OK-assistenten, anesthesiemedewerkers en recovery-verpleegkundigen, voor wie tijdelijk niet genoeg werk was, hebben tijdens deze tweede golf gewerkt als buddy van IC-verpleegkundigen. Verder hebben veel BHC-verpleegkundigen en service- en facilitairassistenten het werk overgenomen op reguliere verpleegafdelingen in de kliniek, zodat die medewerkers juist weer op covid-afdelingen konden werken. Daarnaast blijven er natuurlijk ook medewerkers nodig die het BHC draaiende houden. Kortom, iedereen heeft zich buitengewoon flexibel opgesteld en daar ben ik heel trots op.”
Het was al met al een succesvolle en efficiënte uitwisseling van collega’s. “En waarom niet?” vindt Inge. “Mensen krijgen er ook energie van, ze hebben de mogelijkheid om eens een kijkje in een andere wereld te nemen, hoe mooi is dat?” Zelf heeft Inge tijdens de tweede golf nog een aantal IC-diensten gedraaid. “Dat doe ik met alle liefde buiten mijn gewone contract om. Weet je, ik houd van hard werken. Als er echt nood aan de man is, dan sta ik er.”
Heimwee naar de IC heeft ze niet. “Ik vind het fijn dat ik er heb kunnen staan en vond het leuk om te merken dat ik alles nog kon. Maar deze fase van mijn leven ligt achter me. Nu heb ik een mooie werkplek én uitdaging op het Behandelcentrum, waar ik energie van krijg.”
Bron: Isala
