Wie kent de verhalen niet van de nieuwkomers in een bedrijf die er op hun eerste werkdag op uit werden gestuurd om het ‘plintenladdertje’ of de ‘dichtegaatjespan’ te gaan halen. In de bouwsector kenden ze meer van die fop-opdrachten, zoals ‘voor een kwartje spijkervet gaan halen’ en ‘vraag even om de kopermagneet’!
Twee minder bekende woorden uit opdrachten, volgens mij dan, uit het klusgenre zijn: luchtlijm en hemelhaakjes. Er zullen vast meer zijn. Uit de administratieve hoek ken ik de opdracht ‘haal even een zakje perforatorgaatjes’, dat ikzelf wel een hele sterke vind.
Tijdens mijn schooljaren heb ik een periode kunnen meewerken bij de heer Westerhuis van de stationsrestauratie. Ik mocht er als vakantiewerker koffie langs de trein verkopen en bij warm weer ook wel bekertjes roomijs. Ik heb er in een andere setting al eens verslag van gedaan op dit wereldwijde web.
Koffie en ijs verkopen mocht je pas als je eerst een paar weekenden in de afwaskeuken had gestaan en daarna hand-en-spandiensten bij de koks had verleend. Aan het einde van die laatste periode – ik stond te kijken bij het uit de oven halen van warme saucijzen- en amandelbroodjes – vroeg de kok me of ik de amandelschaar even wilde ophalen bij de kiosk. Op de vraag waar die voor nodig was, kreeg ik het antwoord “om de broodjes, die aan elkaar vastgebakken zaten, los te knippen”. Het antwoord leek me plausibel.
Me van geen kwaad bewust ging ik naar de eerste kiosk, er waren er destijds drie op het station, waar ik doorgestuurd werd met de mededeling dat die amandelschaar in de kiosk van het eerste perron lag. Daar werd ik opnieuw doorgestuurd naar de kiosk op het tweede perron. En van daar naar, wat toen heette: ‘Post T’, het centrale punt waar de spoorwissels bediend werden.
Onderweg bedacht ik me dat die Post-T niets met de stationsrestauratie van doen had, ik keek daarom eens achterom naar de kiosk op Perron 2 en zag daar allemaal lachende gezichten die mij van achter de ramen nakeken.
Later bedacht ik dat ik had moeten doorlopen, op het gemak die Post-T had moeten bekijken en me een uurtje op kosten van de baas had moeten vermaken. Maar ja, dat spoorde toen en nu vaak nog niet met mijn kijk op plichtsbesef. Soms is dat jammer.
