Mijn vrouw en ik wonen in een klein maar prettig huis. Er zou natuurlijk wel een heel grote tuin om heen kunnen liggen, maar dat is niet het geval. ’t Is ook een kleine tuin, volgens de kenners eentje van 48 vierkante meter.
Toen we er samen een paar jaar woonden, bedachten we dat we die tuin maar eens moesten omvormen naar een eigentijdsere tuin en gingen we ons verdiepen in de mogelijkheden.
Ons werd geadviseerd naar de Tuinen van Mien Ruys te gaan kijken en omdat Dedemsvaart vanuit Zwolle qua afstand wel te behappen is, reden we er op een, misschien wel helaas, te warme zaterdag heen.
Een oplettende Stentorlezer zal wellicht doorhebben dat ik door de editie van zaterdag 18 mei op het idee van deze column ben gebracht. Wat daarin staat, gold bij ons bezoek ook al, het kan overweldigend mooi zijn. Helaas kwamen wij niet op een idee. Voor alles wat we zagen, vonden we onze tuin te klein. En zoals gezegd, de hitte leidde erg af.
Wat we er wel zagen, was het toen veelvuldige gebruik van spoorbielzen. Mien Ruys heeft ze, zo las ik, in veel van haar ontwerpen toegepast. Zelf heb ik eigenlijk altijd mijn twijfel gehad bij het gebruik ervan. Volgens mij waren ze doortrokken met een conserveringsmiddel, olie en andere smerigheden die treinen tijdens hun reis verliezen.
Het is ons toch gelukt een tuintje naar ons zin te krijgen en hebben we ‘bielzen’ van beton kunnen gebruiken. Onze tuin doet ons nog wel vaak terugdenken aan die tuinen van Mien. Ons type tuin wordt ook wel een patiotuin genoemd, met als gevolg dat het er heel gauw net zo warm is als toen in die tuinen in Dedemsvaart.
In het artikel in De Stentor stond niets vermeld over die bielzen. Misschien is men daar ook tot de ontdekking gekomen dat ze smerig waren, en natuurlijk de houten spoorbiels is nog amper in gebruik bij ProRail, dus ook lastig te verkrijgen.
Wel las ik, toen ik informatie zocht over Mien Ruys, dat ze indertijd de bijnaam ‘Bielzen Mien’ kreeg toebedeeld. Kijk, dat vind ik nou weer een leuk weetje.
