Enige tijd heb ik beroepshalve te maken gehad met crematoria en er vele bezocht. In de jaren tachtig heb ik uitvaarten geleid, vandaar. Destijds was het de gewoonte om plechtigheden af te sluiten met een simpel kopje koffie en een plakje cake. Misschien kunt u zich voorstellen dat ik daarna een poosje plakjes cake heb afgeslagen.
In ons familiebedrijf, een koffiebranderij gericht op de horeca, ging een van de vertegenwoordigers eens op zakelijk bezoek bij het Zwolse crematorium. ’t Was een prettig gesprek waarbij onder meer gevraagd werd of er ook druppelvangers geleverd konden worden.
Bedoeld werden die ronde papiertjes tussen het koffiekopje en het schoteltje. Ik weet dat ze op de hotelschool wel dolly’s worden genoemd. Natuurlijk konden die geleverd worden. Eenmaal terug in zijn auto bedacht de vertegenwoordiger – tegenwoordig in ‘goed Nederlands’ trouwens accountmanager genoemd – dat de koffiebranderij daar destijds als reclame de zin ‘Gebrand op kwaliteit’ hadden laten drukken. Er werd besloten toch maar blanco exemplaren te leveren.
Dit voorval deed me terugdenken aan mijn eigen periode in het bedrijf. De echtgenote van een gepensioneerd personeelslid overleed en haar uitvaartplechtigheid was in het crematorium in Groningen, de stad van haar roots. Laten we haar mevrouw S. noemen. Mijn vader en ik woonden de ceremonie bij, consumeerden na afloop natuurlijk het toen nog geijkte kopje koffie met cake, condoleerden de betrokkenen en wilden weer vertrekken richting Zwolle.
Bij de uitgang merkten we dat er, op een bouwplaats naast het crematorium, wat houtafval werd verbrand, dat mocht toen nog. Echter, de wind stond precies richting de uitgang waar wij gebruik van maakten. Die wind nam een behoorlijke hoeveelheid verbrandingsresten vanaf die bouwplaats met zich mee.
Er worden in het uitvaartvak, meestal als reactie op het verdriet waar men mee te maken krijgt, vaak grapjes gemaakt, dat relativeert. De meeste vergeet je ook zo weer. Maar het grapje dat m’n vader toen maakte staat in mijn geheugen gegrift.
Hij keek omhoog en sprak voor mij de onvergetelijke woorden: “Kijk, mevrouw S. komt ons nu al tegemoet!”
