Boodschappen doen bij een supermarkt als de Jumbo, Albert Heijn of de Plus heeft ontegenzeggelijk een heleboel voordelen, vergeleken met de manier waarop we dat vroeger moesten doen. In kleine winkeltjes, met een gering assortiment en menig product met een beperkte houdbaarheid.
Je moest in elke winkel op je beurt wachten, maar, en dat was weer prettig, in heel veel gevallen kon je het ook ‘laten opschrijven’, en aan het eind van de week betalen.
Want men kende je. De man van de groentewinkel kwam vaak ook bij je thuis langs. De melkboer kwam met een driewielig wagentje langs, met een stinkend en knetterend benzinemotortje aan het voorwiel. En de bakker kwam langs op een bakfiets – bak met deksel – en bezorgde, net als de melkboer, zes dagen per week zijn koopwaar.
Onze melkboer had de bijnaam ‘de ravage’ omdat hij, bij zijn aanbod de lege flessen mee te nemen, altijd de formulering gebruikte: “Mevrouw, zal ik de ravage even opruimen?” De bakker was ook om zijn woordgebruik geliefd, hij troostte mijn moeder, als ze moe was en rugpijn had, met de woorden: “Eens worden wij ervan verlost.”
Op zaterdag at hij vaak rond het middaguur een kopje soep mee en had intussen prachtige verhalen. Toen hij met pensioen ging, kreeg hij van mijn ouders een boek cadeau met voorin geschreven de opdracht: “Gij waart ons meer dan dagelijks brood!”
De melkboer schafte een SRV-wagen aan en verkocht daarin ook brood. Een kleine rijdende supermarkt, voorloper van de hierboven genoemde landelijke winkelketens.
Eén bakker die aan huis bezorgde, heeft het nog lang volgehouden. Bakkerij Dragstra met grijze elektrokarretjes, waar ze enkele tientallen van hadden. ’t Was een echte broodfabriek aan de Floresstraat. Een zelfstandige bakker in de Vechtstraat had slechts twee van die wagentjes, geel van kleur. Op de achterkant stond geschilderd: ‘U kunt mij wel inhalen, maar niet in kwaliteit’. In mijn optiek een geweldige reclamekreet.
In de jaren tachtig overleed de heer Dragstra. Zijn wens was om in zijn geboortedorp Sint-Annaparochie begraven te worden. Er moest zelfs een grafkelder voor aangelegd worden, iets wat wel heel bijzonder was in ‘Stanna’. De man die de zaken groots aanpakte, hield duidelijk niet van kleine winkeltjes.
Ook na zijn dood niet. Zelfs geen zandwinkeltje.
