Elke bewoner van Zwolle weet eigenlijk de belangrijkste feiten rond deze toren wel. Tenminste, dat is zo mijn idee. Ik hoef daar niet veel woorden aan vuil te maken. Maar als ik vertel dat de kerktoren eigendom is van de gemeente Zwolle, en niet van de kerk, vermoed ik dat weinigen dat zullen weten.
Daarom toch maar iets meer informatie. De “Pèpperbusse” zoals de echte Zwollenaar zou zeggen, is eigenlijk een bijnaam voor de Onze-Lieve-Vrouwetoren behorende bij de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw-ten-Hemelopneming. De bijnaam is te danken aan de vorm, dat moge duidelijk zijn. En als je de officiële namen zo leest, begrijp je ook dat er normaal vaak gesproken wordt over de Peperbuskerk.
De toren is 75 meter hoog en tot op de eerste omgang, op 51 meter hoogte te beklimmen, oftewel men moet 236 traptreden bestijgen. De tweede omgang, 14 meter hoger, is helaas niet toegankelijk.
Heel lang was dit de hoogste toren van Zwolle. Maar na de bouw van de ‘IJsseltoren’ van 96 meter is dat niet meer het geval. De bouw van die kantoorkolos was de start van een mislukt en bovenal megalomaan project. Langs de A28 zouden een groot aantal van die torens, men sprak al over de Zwolse Zuidas, moeten komen.
Zelf heb ik die Peperbus een aantal malen als het hoogtepunt van een verjaardagsfeestje van een paar van mijn kinderen verklaard. We lieten, met toestemming van hun ouders, de kindervisite op de fiets komen. Na het uitwisselen van felicitaties, drankjes en cadeautjes, vertrokken we richting Peperbus. Zo’n bezoek kon destijds op het stadhuis besproken worden.
Dan klauterden we met ons allen naar boven en verbleven daar, afhankelijk van al dan niet snijdende wind, om vooral ademloos over Zwolle heen te kijken. Er was natuurlijk altijd een 11- of 12-jarige die nodig een plasje moest plegen, hetgeen dan heel discreet achter een van de grote steunberen plaatsvond.
Eenmaal weer op het aardse niveau werd met het hele clubje een bezoekje gebracht aan IJssalon Talamini, waarna we weer naar het huis van de jarige fietsten.
Ik kan u vertellen dat je op die manier, voor een klein bedrag, zo’n vaak druk groepje behoorlijk bezighoudt buitenshuis. Waar ik me nu nog het meest over verwonderde, was dat ik een paar jaar laten een van de feestvierende gastjes sprak die me vertelde dat het bezoekje bij Talamini in het geheugen gegrift stond.
