De eerste twee Chinese restaurants in Zwolle die ik me kan herinneren, zijn restaurant Sjang Hai aan het Eiland, en restaurant Wen Chow halverwege de Sassenstraat. Bij het eerste werd door mijn ouders, op de late zaterdagavond, nog wel eens gegeten. Bij het tweede haalden we vaak bami of nasi op.
In beide restaurants waren, in de beginjaren, de tafeltjes gedekt met wit papier waaroverheen doorzichtig plastic lag. Ongetwijfeld scheelde het veel wasgoed, dan wel papieren tafellakens.
Toen we als kinderen voor het eerst uit eten mee mochten bij Wen Chow, moesten daarvoor wel een paar tafeltjes vereend worden tot een groot-gezin-tafel. Daarvoor moesten er ook een paar warmhoudplaatjes bijgeplaatst worden. De destijds zeer bekende eerste ober van het bedrijf, Sammy genoemd, vulde de spirituslichtjes nog wat bij. Knoeide daarbij, waardoor bij het aansteken de plastic bovenkant van de tafel in lichterlaaie vloog.
Bij ons kinderen ontstond enige lichte paniek, maar Sammy doofde al lachend met een paar theedoeken de vlammen in een ommezien. We hebben vast lekker gegeten, maar van het evenement zijn bij mij alleen de vlammen op het plastic als herinnering over.
Nu wordt er, om plastic terug te dringen, bijvoorbeeld bij de verkoop van etenswaren als frites, gesproken over het van huis meenemen van een pan. Ik moest meteen aan Shang Hai en aan die bovengenoemde Sammy denken.
Bij het eten halen bij Shang Hai was een pan meenemen in het begin heel gewoon, misschien ook wel de bedoeling. Sammy begon, na zijn loopbaan bij Wen Chow, zelf een restaurant in de Luttekestraat met de naam Tong Au (nu Taiwan). Ook daar werd door menigeen eten gehaald in een van huis meegenomen pan.
Op een keer, toen we weer eens van de Chinees gingen halen, ontdekte ons vader dat de nog lege pan, in de auto om de hoek, was blijven staan. Dus Sammy wachtte, opgewekt als altijd, de wederkomst van vaders af. En hij sprak, met een onvervalst chinees accent, toen de pan binnengebracht werd, het voor ons onvergetelijk zinnetje: “Komp an pannetje!”
Dat het onvergetelijk werd, kwam mede doordat Sammy die zin, als vaste prik, herhaalde als we weer eens wat ophaalden. ’t Zal niet moeilijk zijn de bijnaam te raden van Tong Au die bij ons thuis lang gebruikt is.
