Ik vraag me af of je heimwee in lagen of gradaties kunt hebben. Want nog niet zo lang geleden veranderde restaurant Weekends aan de Willemsvaart van eigenaar en naam. Mijn Janny en ik hebben er in het verleden menig maal gegeten, zeker in de tijd dat een van de zonen er werkte. Een favoriet gerecht daar was voor ons de saté. Nu heet het Lord of Kohinoor, en is het een restaurant met gerechten uit de keukens van India. We moeten er nog mee kennismaken.
In mijn middelbareschooltijd heette het Hotel De Vries en was vooral geliefd bij vertegenwoordigers, die er voor een schappelijke prijs konden eten, overnachten en met collega’s de avonduren konden stukgooien. Met mevrouw De Vries als moeder der eenzamen, immer op de achtergrond.
Even verderop richting de brandweerkazerne was nog een bekend horecapand, toen nog Hotel Dijkhof genoemd. Op veemarktdagen was het er druk, op de overige dagen kwamen er veel scholieren hun ‘vrije uren’ van het gymnasium, lyceum en huishoudschool spenderen. Ik heb er de eerste biljartpogingen gedaan, het is nooit wat geworden.
Een aantal gebouwen, waaronder dat van Dijkhof aan de Harm Smeengekade, is gesloopt voor de komst van nieuwbouw van de Rabobank. Daarnaast een zo’n tien verdiepingen hoog gebouw ten behoeve van De Theodora Vos de Wael Stichting. Dijkhof, in de volksmond zo genoemd, heeft nog een aantal jaren aan de Grote Markt z’n stek gehad, in het pand dat vroeger De Harmonie en nu Blij heet.
Zo kijk ik daar toch heel verschillend en met al dan niet veel heimwee op terug.
Wat ook verdween aan de Harm Smeengekade is het gebouw van de Raad van Arbeid. De voorloper van de Sociale Verzekeringsbank. Er waren in ons land 22 Raden van Arbeid, waarvan dus eentje in Zwolle. Men hield zich bezig met de uitvoering van de Kinderbijslagwet, AOW, AWW en nog zo een paar wetten. In 1988 zijn de Raden door hun overgang in de SVB, opgeheven.
Bepaald niet ver voor de sloop uit werd het Zwolse pand nog uitgebreid gerenoveerd. Onder meer de buitenkant werd met, vast niet het goedkoopste, natuursteen bekleed. Daar heb ik trouwens geen heimwee naar.
Niet voor niets deed al gauw het grapje de ronde: “De Raad verslindt wat d’Arbeid wint!”
