De afgelopen dagen heb ik een boek gelezen, geschreven door Eva Vriend. Het heeft als titel ‘Het eiland van Anna’ met als ondertitel: ‘Schokland en de geschiedenis van een thuis’. Ik kreeg het van mijn oudste zoon en schoondochter, die weten dat Schokland voor mijn vrouw en mij een bijzondere betekenis heeft.
Het gaat over de ‘Schokkers’, in het bijzonder hoe ze de ontruiming van het eiland in 1859 hebben beleefd. En hoe, om het in huidige termen te zeggen, het met hun integratie ging op de nieuwe woonplekken. Bekend daarvan zijn Kampen en Vollenhove.
Al lezend dacht ik erover na hoe ik het zou vinden uit Zwolle te moeten verhuizen. Als geboren en getogen Zwollenaar kan ik me dat moeilijk voorstellen. Hoewel?
Mijn moeder is geboren in het Friese Bolsward en veel familie woont daar. Als ik daar rondwandel – het klinkt misschien wat vreemd – voel ik dat er een deel van mijn roots ligt.
Zeker in m’n eerste huwelijksjaren, waarin de kinderen geboren werden en een grotere woning gewenst was, heb ik er wel eens over nagedacht. Zou ik buiten Zwolle willen wonen? Na wat wikken en wegen vond ik Dalfsen wel een geschikte plek. Niet te ver weg, maar ook zeker niet dichtbij.
Maar nu lees ik van de paniek die er afgelopen donderdag was, toen een 30-jarige inwoner van Dalfsen, met een groot vuurwapen, voor nogal wat overlast zorgde. De man, een bekende bij de politie, is door een speciaal arrestatieteam opgepakt en meegenomen, waarbij de nodige schoten te horen waren.
Voorlopig valt Dalfsen dan maar af als mijn eventuele woonplek. Bijna hoor ik nu sommige Dalfsenaren al denken: Maar Zwolle is toch ook niet meer een stad zonder gevaar? Dan hebben ze gelijk. Hier gebeurt ook veel dat verboden is.
Maar, en daarover gaat het in het genoemde boek over Schokland ook, je bent zo vertrouwd met je ‘eigen plek’ dat je je daar altijd veilig waant. Je thuis is de plek waar men heimwee naar krijgt. Of, als je toch verhuisd bent naar een fijne nieuwe plek, waaraan je toch vaak met weemoed terugdenkt.
Ik kan het roerend eens zijn met de man die onlangs schreef: “Als ik een poosje ben weggeweest en ik nader Zwolle en zie in de verte de contouren van De Peperbus, krijg ik een warm gevoel.
Dat herken ik.
