Onlangs het boek ‘Ruud Lubbers, een slag anders’ gelezen, ik meldde het al eerder. Ik vind het interessant en soms ook verbazend om te lezen hoe het leven van een, voor ons vaak, bekend persoon is gelopen.
Bij Ruud Lubbers telde vooral mee dat ik me zijn jaren in de politiek nog goed kan herinneren. Van sommige zaken nog aardig weet hoe ze zijn gelopen, maar ook dat er zich veel in achterkamertjes, of wellicht netter gezegd, in de coulissen van de politiek, afspeelt.
Al lezend kwam ik tot de conclusie dat de politiek een werkterrein is waarop ik me gelukkig nooit (meer) hoef te begeven. Het gaat om weinig lands- provincie- of stadsbelang want partijbelang, eigenbelang en invloed is waar het daar vooral om draait, ook in Zwolle.
Ik heb ook ontdekt dat politieke loopbanen heel vaak, zo niet meestal, ontstaan uit idealisme. Dat is echt iets wat we moeten koesteren. Laten we eerlijk zijn, zonder de politiek, in een democratisch land als het onze, zou het een chaos worden. Want we menen het bijna allemaal wel beter te weten.
Daar staat dan weer tegenover dat – en daar ben ik nog niet echt achter – de politiek zaken bedenkt, omdat zij die nodig vindt of ze bedenkt omdat wij erom vragen. Vaak is het dat laatste, want wij Nederlanders verwachten heel veel van de overheid.
De veiligheid op straat, daar is de overheid voor. Slecht weer op komst? We worden wel gewaarschuwd! Ongelukje tijdens een skivakantie? We worden wel opgehaald. Te druk in het verkeer? We vragen om extra rijstroken. We vragen te pas en te onpas om subsidie.
Het zou goed zijn als in iedere gemeente, dus ook hier onder de Peperbus, veel meer het oor te luisteren wordt gelegd bij de inwoners. Om de vroegere cabaretier Wim Kan nog eens te citeren die ooit over de politiek zei: “Ik lees iedere morgen weer vol verbazing, wat ik nu weer wil.” Want zo worden de zaken ook vaak verkocht door gemeentes, provincies en het Rijk, alsof wij het wilden.
Meer eigen initiatief, meer respons op gemeentelijke vragen, simpel gezegd, meer en vaker commentaar op de overheid, dat zet zoden aan de dijk. Dus niet zoals de man die ik gekend heb – hij is niet meer onder ons – die op elke vraag naar een mening als antwoord had: “Ach, God, hoe moet ik dat nou weten.”
