In mijn vroege jeugd liep de Ceintuurbaan van de Meppelerstraatweg tot het Openluchtbad. Waar nu de weg voor het ziekenhuis is, lag wat wij, de jongens uit de buurt, noemden ‘het landje’. Daar crosten wij, voor zover dat mogelijk was op onze gewone fietsen – mountainbikes en fatbikes bestonden simpelweg nog niet – en speelden er rovertje en stookten er vuurtjes.
Kerstbomen inleveren en er geld voor krijgen was ook nog niet aan de orde, vandaar dat het voor ons een geliefde bezigheid was ze in de laatste dagen van de kerstvakantie op dat landje in de hens te steken. Dat moet, als ik tegenwoordig over de schadelijkheid van hout- en pelletkachels en zelfs barbecueën lees, toen ook al knap ongezond zijn geweest. Ons moeder rook bij mijn thuiskomst altijd direct hoe leuk het was geweest.
Afgelopen zondag las ik, kort na elkaar, tweemaal over een brand. Eentje bij een woning aan de Steenhouwerstraat in Zwolle, waar riet in de voortuin onverwacht heftig brandde. Buren ontdekten het en hielpen het doven. Voor de brandweer was eigenlijk niet echt veel meer te doen.
De andere brand was in Balkbrug. Voor ons, mijn vrouw en mij, kwam dat dichtbij omdat de brand in de nabijheid van het geboortehuis van mijn vrouw woedde. De brand was ook behoorlijk groter dan die in Zwolle. In een loods van een recyclebedrijf brandde een berg restafval. Het blussen heeft heel wat uren tijd gekost.
Ik las dat er een NL-Alert was uitgegaan, dat de rook laag bleef hangen en dat geadviseerd werd de ramen en deuren gesloten te houden en eventuele ventilatie uit te zetten.
Met de hierboven genoemde commotie over hout- en pelletkachels begrijp ik eigenlijk niet hoe het volgende bericht waarheid kan zijn: “De rookontwikkeling zorgde niet voor onveilige situaties. ‘Elke rook is giftig. Maar uit onze metingen is niet gebleken dat er een gevaar is voor de volksgezondheid,’ zegt Jan Wittenberg van de veiligheidsregio IJsselland.”
Bij grote branden elders in het land die het landelijke televisienieuws halen hoor ik dat soort berichten vaker voorbijkomen. ’t Zal aan mij liggen, misschien ben ik iets of wat te argwanend. Meestal denk ik, als ik het hoor: Geloven jullie het zelf?
