‘Ja, ik playbackte,’ zegt Dolly Parton

In maart verschool ze zich nog achter een vluchtige verklaring van haar tourmanager: Dolly Parton had tijdens haar concert in Zwolle uiteraard live gezongen.

‘Dolly in Zwolle’

Maar, negen maanden later, tijdens haar eerste interview met een Nederlandse krant, geeft ze alsnog toe: ,,Ja, ik heb in Zwolle geplaybackt.” Bij drie of vier nummers stond haar zang op band.  ,,Bij het duet met de Elvis-imitator bijvoorbeeld,” vertelt ze. ,,Doe ik al jaren. Ik ontken dat nooit. Aan oplichting doe ik niet. Ik beloof nooit dat ik honderd procent live zing. Wel dat ik een onderhoudende show neerzet. Daar mag je me op afrekenen.” Ze reageert verbaasd op de commotie in Nederland, die al snel tot Dolly-gate werd gedoopt. Enkele toeschouwers vroegen hun geld terug en entertainer Gordon meldde in deze krant dat de show op één nummer na playback moest zijn geweest.

De discussie is, zegt Parton, langs haar heen gegaan. ,,Ik snap die ook niet. Bijna alle artiesten gebruiken tapes. Kijk naar Madonna, Justin Timberlake of Britney Spears. Sommige playbacken bijna het hele concert. Dat vindt toch niemand erg? Die nieuwe technologie verbetert het niveau van een show. En mocht het nodig zijn, dan neem ik het gewoon van de begeleidingsband over: ik ben immers zangeres van beroep.” Parton (volgende maand 62) doet het, meldt ze stralend, een volgende keer net zo. In Nederland is dat op 18 juni in Ahoy Rotterdam, zo kondigt ze aan. De koningin van de country-kitsch verscheen dertig jaar niet in ons land, maar begint in 2008 haar tweede Europese tournee in een jaar.

,,Als ik 100 ben, wil ik nog op het podium staan,” vertelt ze in een suite van het majestueuze Dorchester Hotel in Londen. Dat ze er op die leeftijd nog vrijwel hetzelfde zal uitzien, lijdt geen twijfel. Nog altijd is ze de 1 meter 60 hoge Barbiepop, geheel opgetrokken uit lipstick, nephaar en siliconen. Haar centimeterslange nagels prikken bij de handdruk ter begroeting. Aan haar oren en vingers glinsteren gigantische juwelen. Edelkitsch op hoog niveau. Parton is opgewekt, schaterlacht om het minste geringste en ratelt met een ongekende woorddichtheid per minuut. Lachen om zichzelf gaat haar makkelijk af. ,,Te veel make-up, te veel haar en te korte rokjes – dat ben ik,” zegt ze monter. 

Ze is er trots op, hoewel ze weet dat haar suikerspin-look haar soms prachtige muziek nog altijd overschaduwt. ,,Mensen begrijpen niet dat wat van buiten kunstmatig lijkt, van binnen echt kan zijn. Zoals ik zing op mijn nieuwe cd: ook Barbies hebben gevoelens. Zeker in het begin van mijn loopbaan deden die grappen over mijn uiterlijk best pijn.” Maar zoeken naar een nieuwe, smaakvolle verpakking had geen zin, grinnikt ze. ,,Ik heb namelijk helemaal geen smaak! Maar ik voel me goed zo. Ik ben geen natural beauty, maar voel me wel mooi.” Een understatement uiteraard. Parton is de Amerikaanse versie van Marijke Helwegen: strakgetrokken van oor tot oor, opgespoten lippen en voorzien van een borstpartij die haar ranke lichaam volledig uit het lood slaat. Ze doet er niet geheimzinnig over: ,,Ik heb alles gedaan wat nodig was en zal alles doen wat er straks nodig is.”

Ze betast haar vrijwel rimpelvrije gezicht. ,,Als die zakjes onder m’n ogen te erg worden, grijp ik meteen in. Heb ik ook gedaan toen mijn boobs begonnen te zakken, nadat ik gewicht verloor. Maar ik schaam me er niet voor. Integendeel. Het hoort bij de showbusiness. Ik moet er voor de camera wel goed uit zien!”  Haar voorkomen heeft één voordeel. ,,Wie permanent uit de mode is, hoeft op geen enkele trend te letten,” stelt ze.  ,,Als tiener woonde in ons dorpje een ‘gevallen vrouw’, een prostituee. ‘ Trash’ (tuig, red.), werd er achter haar rug gezegd. Maar ik vond haar prachtig. Een enorme bos gele lokken, lange geverfde nagels, hoge hakken en ultrakorte rokjes. Dat wilde ik ook! Alleen zo kun je als country girl glamour uitstralen, wist ik toen zeker.” Die gedachte hield ze vast. De diepgelovige Parton veroverde, nadat ze haar straatarme geboortedorp in de bergen van Tennessee verruilde voor country-hoofdstad Nashville, de wereld met eerlijke en eenvoudige hillbilly-songs als het aangrijpende Jolene en het sentimentele Coat of Many Colours. Dat nummer vertelt het verhaal van haar jeugd: gepest om haar afwijkende uiterlijk, maar volhardend in haar streven te stralen als een ster. ,,Mijn povere afkomst was zeker één van de redenen van mijn ambitie,” verduidelijkt ze haar drijfveren.  ,,Ik wilde geld, kleding en reizen. Maar vooral bewijzen dat ook een eenvoudig meisje uit de Smoky Mountains het kan maken.”

Haar succes is, analyseert Parton, gebouwd op ‘vijftig procent talent en vijftig procent lef’. ,,God gaf mij de kracht liedjes te schrijven en te zingen, zoals hij ook andere mensen bedeelde. Niet iedereen pakt die kansen, maar ik heb altijd elke mogelijkheid volledig gegrepen. Ik wilde geen saai leven in de bergen, ik wilde álles. Dat was toch niet teveel gevraagd?”

Het lukte: ze werd ’s wereld grootste country-zangeres. Volgens insiders een half miljard dollar waard en in het bezit van haar eigen pretpark: Dollywood, jaarlijks goed voor drie miljoen bezoekers. Parton is behalve zangeres, namelijk een uitstekend zakenvrouw. Eén van beste beslissingen nam ze halverwege de jaren ’70.  Elvis wilde Partons hitsingle I Will Always Love You opnemen. Al snel was het arrangement af en de studio geboekt. Een dag tevoren meldde Elvis’ manager, Colonel Tom Parker, zich bij de componiste. ,,Ik moest de helft van de copyrights overschrijven, anders zou Elvis niet zingen. ‘Wat jammer’, antwoordde ik. ‘Dan gaat het niet door.’ De songs zijn mijn kindjes, de oudedagsvoorziening van mijn familie.” Parton werd voor gek verklaard, maar kreeg gelijk. Whitney Houston zong de hit in 1992 opnieuw in. Dat leverde Parton tot nu toe ruim zes miljoen euro op. Gek genoeg deed haar rijkdom nooit afbreuk aan haar imago van eenvoudige plattelandsdochter. Ook haar godsbeleving bleef, haar pin-up-status ten spijt, geloofwaardig. Vooral dankzij haar inmiddels 41-jarig huwelijk met aannemer Carl Dean. ,,Het was Gods hand dat we elkaar ontmoetten op de dag dat ik als 18-jarige in Nashville aankwam. Twee jaar later zijn we getrouwd. En dat zullen we blijven tot één van ons sterft.” Dean verschijnt nimmer in het openbaar. Foto’s van hem van na 1970 bestaan niet. Het wakkerde geruchten aan dat Dean niet echt bestaat.  Parton lacht die weg. ,,Carl en ik hebben enkele interesses gemeen, maar vele ook niet. Zoals de liefde voor de showbusiness. Maar juist dat maakt het interessant. Ruzie hebben we nooit. Ook al wil ik overal tegelijk heen en reist hij nooit mee.  ,,Nee, ik mis hem op tournee niet. Die verwijdering maakt het spannend als ik weer thuis kom.” Ze lacht opnieuw kakelend. ,,Mensen die hun huwelijk goed willen houden, geef ik altijd dezelfde tip: blijf uit elkaars buurt!

Door:  STEFAN RAADGEVER,  Algemeen dagblad.