Column Rakker
Ik vind het heerlijk die zomertijd.
De klok een uur vooruit. De Zwolse Courant kondigt het op zaterdagochtend al aan. Boven in de balk van de voorpagina toont de krant een half verscholen wijzerplaat met de zwarte wijzers op drie uur en een grijze kleine wijzer op de twee. Het is voor mij het teken alle uurwerken in huis onmiddellijk een cijfertje te verschuiven. Het eerst zijn mijn polshorloges aan de beurt, daarna de grote wandklok, de wekker, de display van de magnetron en het dito scherm van de opnameapparatuur. De altijd draaiende computer toont natuurlijk nog de ‘oude’ tijd, maar daar hoef ik me geen zorgen over te maken. De software regelt dat om 02:00 uur helemaal vanzelf!
Ineens valt het me op dat wij, menselijke wezens, zo tijdsbepaald zijn. De vergankelijkheid wordt overal tikkend, knipperend, oplichtend , piepend, zoemend en onverbiddelijk bijgehouden. En desondanks ben ik blij met het uurtje vooruit.
Mijn bioritme wordt namelijk sterk bepaald door de wisseling van licht en donker. Wordt het licht, dan ben ik wakker. Met het verstrijken der dagen word ik dan ook steeds voeger wakker. Te vroeg wakker. Maar gelukkig heb ik dat euvel het afgelopen weekend enigszins kunnen herstellen.
Op een fatsoenlijke tijd sluipt het licht nu de slaapkamer binnen. Met het sterker worden van het licht, neemt ook de intensiteit van de vogelzang toe. Ik geniet van het langzaam wakker worden, pak nog wat slaperig de afstandsbediening van de radio van naast de wekker op en druk op de rode knop. Nederland 1 meldt files. Vijf kilometer op de Ring Amsterdam. Ik kijk naar de groene digitale cijfers in het rechthoekige schermpje : 6:35. Ik strek mijn benen onder het loommakende dekbed en ben blij dat ik op dit moment niet in opgevouwen houding achter het stuur in een file bij Amsterdam hoef te staan.
Intussen heeft een merel positie ingenomen op de rand van mijn balkon. Hij fluit een ingewikkeld deuntje, dat vrijwel meteen – als een soort echo – in de verte wordt beantwoord. Direct na de echo zet hij een nieuw deuntje in. Met een kleine variatie. En ook dit deuntje wordt vanuit de verte beantwoord.
Zijn zang maakt me nog blijer. Dit bovenop het gevoel dat ik hier nog lekker knus onder het warme dekbed lig plus de wetenschap dat ik me nièt in een file bevind, doet een heerlijk lentegevoel ontstaan.
De nieuwsperikelen die via de radio de slaapkamer binnendringen brengen me niet af van dit gevoel. Ik denk ineens aan het bijzondere lentegedicht dat mij vorig jaar onder ogen kwam. Met een unieke metafoor: Spuitbuszoete meisjes. Het correspondeert met het blije gevoel dat ik nu ervaar. Met het gevoel van een nieuw begin, nieuwe geluiden, nieuwe geuren.
Spuitbuszoete meisjes
ze hebben lente in zich,
spuitbuszoete meisjes
kwetterend als vogels,
zichtbare, kwetsbare,
spuitbuiszoete meisjes
ze dansen in de zon,
trekken haar aan,
met een te dunne huid,
te korte rokjes,
te strakke truitjes
daar fietsen ze
héél langzaam,
ze vallen net niet om
rekken zich tot grotere grootte
zo zichtbaar, zo kwetsbaar;
spuitbuszoete meisjes,
schitterend in de zon
spuitbuszoete meisjes,
breeduit over de weg
je ruikt ze al van verre
Rakker
