Op 9 februari stond op deze website een verslag van een rechtszaak over ene Gerrit van V. Ik citeer even de site: “De man kampt met ernstige psychiatrische stoornissen en is suïcidaal. In december 2022 overgoot hij zichzelf met een brandbare vloeistof op de intensive care van Dimence in Stadshagen. Met gevaar voor eigen leven voorkomen twee verpleegkundigen dat hij zijn kleding in brand kan steken.“
“Van V. belandt op straat en vorig jaar zomer doet hij opnieuw een zelfmoordpoging door in het Zwarte Water te springen. Een paar maanden later komt het tot een climax als hij met een mes een argeloze politieman de keel probeert door te snijden. Van V. hoopte dat de diender hem zou doodschieten.” Einde citaat.
Naar mijn idee, en gelukkig niet alleen van mij, een duidelijk geval waar de psychische zorg tekortschiet. In het verleden werd deze categorie mensen zo nodig opgenomen. In onze regio vaak in de Sint Fransiscushof in Raalte, waar liefdevol en soms jarenlang geprobeerd werd hen voor te bereiden een menswaardig en zelfstandig bestaan. Ik heb het van nabij meegemaakt.
Nu lijkt voor deze problematiek enkel de oplegging van tbs een adequaat middel, waar het natuurlijk niet voor is bedoeld. Mensen zijn geestesziek en behoeven geen strafmaatregel, maar zoiets als rust, reinheid en regelmaat.
Een jaar eerder stond, ook op deze site, een rechtbankverslag, maar dan van een jonge vrouw die dakloos dreigde te raken. Dusdanig in de war dat ze de verkeerde beslissingen neemt en veel overlast in de buurt veroorzaakt. Ook zij zou een poos opgenomen moeten worden in de Sint Fransiscushof. Maar ja, die heeft men wegbezuinigd. De gebakken peren zijn bij een ander over de schutting gegooid.
Rechters hebben het hier duidelijk moeilijk mee. In het geval van de vrouw wendde de rechter zich zelfs tot de aanwezige journalisten. “Het is goed als mensen van de pers hier vaker over schrijven. Het is wel armoedig dat we er zo aan toe zijn in de huidige maatschappij.”
Hij refereerde aan vervlogen tijden, toen konden mensen met psychische problemen makkelijker terecht in instellingen. Het plaatste hem dan ook voor een onmogelijke keuze. Deze vrouw wordt geacht zich te redden in de maatschappij, maar kan dat eigenlijk niet. “U valt daardoor tussen wal en schip,” zei hij tegen de vrouw.
En wij? Moeten we ons niet schamen en in actie komen?
