Afgelopen zaterdag gebeurde op de Heinoseweg een aanrijding met als gevolg een ernstig gewonde. Het was een wielrenner die werd aangereden door een auto, of andersom, want in de berichtgeving is de oorzaak niet bekend.
Later vernam ik dat de wielrenner heel hard gereden had en volgens een meefietsend maatje, niet had uitgekeken.
Ik vermoed dat iedere weggebruiker weet dat wielrenners, vooral zij die in groepsverband fietsen, zich vaak met hoge snelheid door het verkeer begeven. Soms aangevoerd door een schreeuwende kopman/-vrouw, om maar zoveel mogelijk vrij baan te krijgen.
Net als bij te hard rijdende elektrische fietsen en fatbikes vind ik het een lastige zaak. Want waar ligt de werkelijke oorzaak van de nadelen van hoge snelheid? Is dat bij de genoemde fietsen het gemak waarmee sneller dan normaal gereden kan worden? Bij het wielrennen ligt het genuanceerder, denk ik. Vandaar dat ik ben gaan googelen en las ik:
“Toen Van Dale wielrennen voor het eerst opnam, in 1914, kreeg het de omschrijving ‘rennen op de fiets’, waarin rennen dus nog ‘zich snel voortbewegen’ betekent. Die betekenis van rennen is in de twintigste eeuw kennelijk al snel verdwenen. Sinds 1950 vermeldt Van Dale bij wielrennen de omschrijving ‘hardrijden op de fiets’. Het woord wielrennen zelf is dus blijven bestaan, maar heeft een iets andere betekenis gekregen.”
Wielrennen is bewust hard rijden, ik las ergens ook “om het hardst rijden” er zit een competitie-element in, vandaar ook dat er over de wielersport gesproken wordt. En ik snap wel dat als je die sport beoefent, je wilt trainen. Waar kan dat? In 1914 kon dat gemakkelijk op de openbare weg, hoewel ik me dat niet kan herinneren.
Maar of dat nu nog kan? Het trainen voor korfbal of boogschieten, om maar eens wat te noemen, gebeurt ook niet op de openbare weg of ander openbaar terrein.
Bij wielerwedstrijden wordt een parcours uitgezet en beveiligd. Dat kan niet voor elke training. Men zal daarvoor wellicht rustige gebieden moeten uitzoeken.
De recreatie-wielrenner zal zich, meer dan hij of zij graag zou willen, moeten aanpassen aan de omstandigheden.
Later die zaterdag vernam ik iets over de ernst van de verwondingen van de ongelukkige renner op de Heinoseweg. Dat is triest en daar past een reactie, die ik ook las, in de trant van “eigen schuld, dikke bult” dan ook niet bij.
