Iedereen mag er anders over denken, maar ik vind de passiebloem toch wel een van de mooiste bloemen die we, ook in Nederland, kennen. Denk nu niet dat ik een groot botanicus ben, maar deze ken ik dus toevallig wel. Wat ik niet wist, is dat er wel vijfhonderd soorten van bestaan.
Wat ik dan weer wel weet is dat de bloem meestal in juni slechts een of twee dagen bloeit, maar doordat de bloemen niet tegelijkertijd bloeien, kun je er toch een poos van genieten. Ik vermoed dat de meeste van die soorten uitgebreid zijn beschreven en op de foto zijn gezet.
Wat ik zeker weet is dat de Zwolse molen ‘de Passiebloem’ aan de Vondelkade in zijn bestaan zeker wel vijfhonderd keer op de foto is gezet. ’t Is de enige nog werkende molen in de stad Zwolle. We moeten er daarom zuinig op zijn.
Vooral als je weet dat hij er al staat vanaf 1776 en dat hij de laatste van een viertal molens langs die Nieuwe Vecht is. Het is een oliemolen, met andere woorden, door persing wordt olie verkregen uit gewassen, zo staat het in de boeken. Die grondstoffen kwamen vooral uit Twente, maar ook van vlasakkers er in de buurt. Een straatnaam en het buurthuis herinneren daar nu nog aan.
Evenals trouwens de naam van de huisjes op het terrein, aan de waterkant, van het Binnengasthuis, de Zaaddragershuisjes. Daar woonde het personeel dat heen en weer liep tussen de molens en de oliefabriek van Reinders. Een zwaar beroep, zeker als je weet dat alleen al in de schuur van de Passiebloem, in 1864 honderd ton zaden opgeslagen kon liggen.
Zo’n twintig jaar na de Tweede Wereldoorlog was er geld om de molen te restaureren. Helaas niet genoeg. Pas in 1984 is de molen groots gerestaureerd en sinds 1985 met hulp van vrijwillige molenaars weer regelmatig in gebruik.
Zelf heb ik een groot deel van mijn leven dichtbij de Passiebloem gewoond. Voor ons als kinderen was het laatste stuk van de Vondelkade een favoriete speelplek, want om de molen heen bedachten we spannende avonturen.
Mijn vader woonde tijdens de genoemde oorlog in dezelfde straat en beweerde wel dat hij met een vriend eens in de wieken van de molen was geklommen. Ik kan het hem niet meer navragen. Maar eerlijk gezegd, zijn verhalen over die vriend kennende, heeft vaders alleen maar staan toekijken, hoe z’n vriend naar boven klom.
En geef hem eens ongelijk.
