In 1971 kwam ik in Holtenbroek wonen, in de flat die nu verscholen ligt achter het Deltion en de erbij behorende parkeergarage. Destijds keken we uit op het evenemententerrein van Holtenbroek. Een met zand en grind beklede vlakte, meer was het niet. Aan de kant van de Monteverdilaan was de Fiatgarage van Jonker gevestigd. Later kwam daar onder meer Kwikfit in.
Onze woonkamer lag op de zesde verdieping waardoor we een fantastisch uitzicht hadden op Zwolle. We keken over de A28 heen en zodoende kon ik aan een rokende schoorsteen zien of er bij ons familiebedrijf in de binnenstad koffie gebrand werd.
Tussen dat evenemententerrein en de A28 was nog geen bebouwing. Wel lag de Nijverheidsstraat er al. Of die trouwens toen al die naam had, waag ik te betwijfelen. ’t Was wel een prachtig pad om er vanuit de flat een rondje met de hond te wandelen. Het dier had er alle vrijheid.
Op de al aanwezige Zwartewaterallee hadden automobilisten die vrijheid trouwens niet, want toen al stonden er camera’s opgesteld. We zagen regelmatig politiemannen op laddertjes de filmrolletjes vervangen. Hoe anders gaat het nu.
Op het evenemententerrein kwam elk jaar wel een of twee keer een circus. Het toen nog bekende Circus Boltini hebben we opgebouwd zien worden, voorstellingen horen geven en, soms na een of twee dagen, zien vertrekken. Hoewel dat laatste meestal ’s nachts gebeurde. De laatste voorstelling was nog niet afgelopen of de artiesten kleedden zich om, waarna de afbraak (positief bedoeld) begon.
Bij ons wakker worden de volgende morgen was het terrein meestal weer geheel leeg. Bij de jaarlijkse kermis ging het er iets anders toe. De opbouw en de kermis duurden ook langer. Vaak iets van vier dagen, soms een hele week. Toch vonden we het vaak jammer als het spulletje weer vertrokken was. ’t Gaf reuring en gezelligheid. ’t Is voor velen dan ook nog steeds onbegrijpelijk dat er besloten is de kermis uit de binnenstad te weren.
In 1972 hebben we een klein beetje hinder van die kermis ondervonden, en eigenlijk met name van één stuk muziek, dat in dat jaar zeven weken op nummer 1 van de top 40 van Veronica stond. ’t Is vast al duidelijk, het was de instrumentale synthesizershit ‘Popcorn’. Om het plastisch te zeggen: “De popcorn kwam ons de oren uit!”
Ik heb het ook nooit weer gegeten.
