“Moeten er soms eerst dooien vallen?” is een vaak gehoorde reactie op onveilige situaties, en echt niet alleen in het verkeer. Over dat laatste konden we lezen in ons stadse en regionale dagblad. Tien gevaarlijke kruispunten werden er behandeld.
Aan het woord komt Eilina Meijer – ze geeft rijles en is actief voor Veilig Verkeer Nederland – met haar advies: “De mens moet zelf ook opletten”. Naar mijn idee is dat het intrappen van een open deur. Maar gelukkig constateert ze ook een aantal andere zaken. Snelheid, onoverzichtelijke situaties en voorrang nemen.
Er wordt te hard gereden op wegen als de IJsselallee, Zwartewaterallee en Ceintuurbaan, waardoor bij het verspringen van de verkeerslichten, uit angst voor een camera, hard geremd wordt. Regelmatig met grote of kleine kettingbotsingen tot gevolg.
De vraag erachter is: Waarom wordt er zo hard gereden? De belangrijkste reden is, zo vermoed ik, dat de uitvoering van de weg er zich voor leent. Daarnaast is er vaak een snelheid van 70 kilometer per uur toegestaan. De combinatie van die twee zorgt ervoor dat er nog veel hogere snelheden worden gehaald.
Aan de onoverzichtelijke situaties hoeven geen woorden vuil gemaakt te worden, lijkt me. Mede gelet op de eerst zin van deze column. Gewoon werk aan de winkel.
De snelheid, zeker van fietsers met elektrische hulpmotors, speelt op kruispunten en rotondes ook mee. Ik las in genoemd artikel ook de zin: “Fietsers vinden dat ze voorrang hebben en nemen dat met volle snelheid. De automobilist ziet de snelle fietsers te laat.”
Dat er op rotondes geen eenduidige voorrangsregels gelden is daar, denk ik, een belangrijke oorzaak van. De ene keer horen de fietspaden bij de rotonde en de andere keer niet. Dan liggen ze apart en gelden er andere regels. Daarbij lijkt de gouden regel ‘voorrang moet je krijgen, niet nemen’ lang niet bij iedereen bekend te zijn.
Natuurlijk, en ik herhaal mevrouw Meijer toch een keer: “De mens moet zelf ook opletten”. Maar zeker moeten de wegbeheerders in Nederland goed opletten. Als de zin “Moeten er eerst dooien vallen?” wordt uitgesproken is er meestal al langer iets aan de hand, en zit er dan vaak iets van woede in. Dan is een luisterend oor prima.
Alleen een antwoord als: “We nemen het mee!” lost soms iets op, maar kan ook betekenen: naar het stapeltje in een bureaula.
