Via ons keukenraam kijken we uit op een druk fiets- en wandelpad in de Aa-landen. We zien daar scholieren voorbijfietsen, sporters onderweg zijn naar hun speelvelden en heel veel hondenuitlaters. De sporters, dat moet gezegd, rijden meestal in groepjes waardoor je ze van verre hoort aankomen want ze zijn meestal druk met elkaar in gesprek.
Veel van de wandelaars met hond hebben tegenwoordig bijna geen aandacht meer voor hun huisdier, want ze lopen voortdurend op hun telefoon te kijken. Je ziet het ook vaak aan die beestjes, die lopen dan wat mistroostig achter hun baasje of bazinnetje aan.
De scholieren, vandaag de dag meestal op een e-bike, kijken ondanks hun vaak hoge snelheid meer op hun telefoon dan om zich heen. In veel gevallen dragen ze ook nog oortjes in hun oortjes of hebben een fikse, vaak felgekleurde, koptelefoon op. Ook maar iets vernemen van welke omgevingsgeluiden dan ook, is er dan niet bij, vermoed ik. Over de risico’s die fatbikers daarbij extra lopen nog maar niet gesproken.
Maar gelukkig las ik in De Stentor van vorige week zaterdag dat leerlingen van scholen met een mobieltjesverbod zich socialer en geconcentreerder gedragen. Het lijkt mij een conclusie waarbij geen enkele klomp in Nederland breekt, het is de logica zelve.
En toen zag ik op zondag in het NOS-journaal dat ouderwetse fototoestelletjes weer hip worden. Nou ja, ouderwets, ’t zijn wel die toestellen met een geheugenkaart erin, die dan weer te koppelen is aan de telefoon. De meiden die erover vertelden deden alsof ze minstens in een andere wereld verzeild waren geraakt: “Zo bezig als ze nu waren, waren ze veel socialer dan met hun mobieltje.”
Nu nog terug van het toetsenbordje naar de pen en nog veel liever terug naar het lezen van een goed dagblad of boek, dan zouden de zorgen over de laaggeletterdheid in Nederland misschien ook wel eens kunnen verdwijnen.
Laten we dan op de basisscholen, alsjeblieft, ook teruggaan naar het uit het hoofd leren van de tafel van één tot en met die van tien. Want ken je die, hoef in je verdere leven minder te rekenen, gewoon omdat je dingen simpelweg weet!
Om dat voor elkaar te krijgen, kan men zo nodig zelfs op mij rekenen.
