Zwolle – Gewapend met een kleine en grote zuurstoftank, een concentrator (kastje dat zuurstof uit de lucht haalt), medicijnen, diverse meetapparatuur, een app en een behandelplan, mocht Gerard Nunnikhoven eerder het Isala ziekenhuis verlaten om thuis verder te herstellen van corona.
“Ik heb er geen moment spijt van gehad en heb mij nooit onveilig gevoeld. Thuismonitoring is mij zeer goed bevallen.” Nunnikhoven weet de datum waarop hij besmet raakte met het coronavirus nog precies. “Het moet 9 oktober zijn geweest. Mijn vrouw en ik gingen die dag met vrienden uit eten en wij reisden met zijn vieren in één auto.”
“De vriend met wie wij meereden, voelde zich kort daarna niet lekker en liet zich testen. Positief. Even later begon ik mij ook ziek te voelen en mijn vrouw ook. We testten beiden positief. Uiteindelijk is zij maar een week ziek geweest met relatief milde klachten. Met mij ging het na een week juist slechter.”
“De eerste week dat ik ziek was, kon ik nog wel wat klusjes in de tuin doen. Maar in de tweede week ging dat niet meer. Ik kreeg echt koorts, werd kortademig en de corona-huisarts in mijn woonplaats verwees mij door naar het ziekenhuis. Dezelfde avond werd ik opgenomen. Dat was veertien dagen nadat ik besmet raakte. In het ziekenhuis bleek dat ik ook een longembolie had. Ik was zo benauwd dat ik de maximale hoeveelheid zuurstof nodig had wat mogelijk was op de gewone corona afdeling. Een arts vroeg mij – ik ben 73, dus al wat ouder – of ik als het nodig zou zijn opgenomen wilde worden op de IC. Je weet dat je die vraag krijgt, maar toch…Ik zei dat ik absoluut naar de IC wilde. Ik ben verder gezond, heb geen overgewicht, ben sportief en sta regelmatig op de golfbaan.”
De eerste dagen op de cohortafdeling had Nunnikhoven het gevoel op de drempel van de IC te liggen. “Maar uiteindelijk krabbelde ik na twee en een halve week weer wat op. Nadat ik 24 uur zonder zuurstof kon, mocht ik naar huis. Maar daar ging het al snel weer mis. Ik moest enorm hoesten en kreeg weer koorts. Terug naar het ziekenhuis dus. Omdat ik niet meer besmet was met het coronavirus, werd ik opgenomen op de gewone longafdeling. Ik kreeg antibiotica en dexamethason. Toen ik eerder op de cohortafdeling lag, hoorde ik dat iemand met zuurstof naar huis ging. En ook al heb ik niets dan lof voor de zorg in Isala, ik wilde graag naar huis. Ik vroeg of ik ook met zuurstof en thuismonitoring naar huis kon en dat mocht.”
Het kastje dat de zuurstof uit de lucht haalt, stond in het een kamertje apart. Nunnikhoven: “Die maakte best nog herrie. Met een slang van 15 meter, kon ik mij in huis prima redden. En als ik even de tuin in wilde, nam ik het kleine tankje mee. Ik had ook een batterij aan medicijnen meegekregen. Antibiotica, bloedverdunners en dexamethason. Vanwege die dexamethason moest ik ook mijn bloedsuiker in de gaten houden. Dus daarvoor had ik een apparaatje liggen en een saturatiemeter natuurlijk. Al die gegevens en mijn lichaamstemperatuur moest ik doorgeven in een app. Eens in de twee dagen belde Karen Dalhuisen, verpleegkundig consulent, mij. Zij vroeg hoe ging en begeleidde mij in het afbouwen van de zuurstof. Na een week had ik geen extra zuurstof meer nodig. Ik weet niet of thuismonitoring voor iedereen geschikt is, maar ik raad het aan. Ik heb veel waardering voor de begeleiding vanuit Isala.”
Inmiddels heeft Nunnikhoven zijn laatste controle op de poli in Isala gehad. “Alles is goed en ik hoef niet meer terug te komen. Inmiddels ben ik zeven weken thuis en speel ik al weer 18 holes golf. En als je dan op de baan loopt en hoort ‘wat fijn dat je er weer bent’, doet mij dat goed.”
Bron: Isala
