Opgefokt

Column Rakker

Hij ziet er opgewonden uit met zijn ongedurige bewegingen en zijn rood aangelopen hoofd.

‘Daar snap ik nou niets van, hè? Die oproep van minister Rouvoet. Die zogenaamde kinderwens. Want momenteel hebben we twee-eentiende kind per gezin. Dat vindt hij te weinig voor de toekomst. Te weinig voor de economie.

Kindertal als economisch begrip. Meer niet, begrijp jìj dat? Niet vanwege een christelijke wens de aarde te beheren of zoiets moeten er meer kindertjes komen, nee zelfs onze tweedereserveminister-president  richt zijn oog op Mammon en de bij die godheid horende materie. De wens voor meer kinderen had – wat mij betreft – een heel wat minder kwalijke bijsmaak gehad in het kader van ‘meer bewegen goed voor u’, maar daarover geen woord.

Alles wordt groter en groter, alles moet beter, alles moet kunnen, alles moet meer.

Neem Zwolle. Onze alsmaar uitdijende stad, die haar grenzen steeds verder verlegt. We naderen zo langzamerhand Kampen en Hasselt. Zitten eigenlijk al aan Hattem vast.  Eén grote Zwartewater-IJselstad in aanleg omdat ook de omringende steden dezelfde visie aanhangen.

Niet dat Zwolle een kleinburgerlijk stadje moet zijn, nee dat vind ik helemaal niet. Maar klein en groot, veel en weinig, dat zijn toch relatieve begrippen?

‘Niet het vele is goed, doch het goede is veel’, is volgens mij nog steeds een veelzeggende en veelbetekenende spreuk. Want waartoe de economie van ‘het steeds maar meer’ leidt, wordt zo langzamerhand wel duidelijk. De grens van onze stad wordt straks heus niet bepaald door de grenzen van de aan ons aansluitende steden, maar door de natuur. Alles raakt immers op: de olie, gas, natuur, ruimte,  geduld en tolerantie. Maar we zijn met zijn allen zo gewend geraakt aan groei dat die niet te remmen lijkt. Niet groeien is achteruitgang, menen de politici. Minder winst, is verlies, vinden de economen. En te weinig bevolkingsaanwas is slecht  voor onze toekomst. Het wachten is op het instellen van een fokpremie.

Waar hebben we het eigenlijk over? We zitten allang in een centrifuge, een ultrasnelle centrifuge die sneller en sneller draait en toch stoppen we – en ook jij en ik – er steeds meer in. Weet je wat er dan gebeurt? De boel raakt oververhit, begint te stinken en knalt uit elkaar. Want niemand, niemand zeg ik je, trapt op de rem!

Maar misschien lost de natuur het zelf wel op. Hangen we de restanten weer te drogen aan een  lijntje. Gewoon in de wind. Maken we weer een praatje met de wasknijpers in de hand. Delen we elkaars zorg om hoe het was en hoe het zo kon gebeuren.

Wie beseft dat geluk niet in de dingen zit, maar in jezelf?

Zo, dat moest er effen uit. Voel me al een stuk minder opgefokt!’

En ……. geldt dat nu ook voor mij?

Rakker