Column Rakker
Je kunt de paden beter niet verlaten, maar doe je het wel dan geeft dat niet hoor. Wandelen in het Westerveldse Bos, op de voormalige vuilstort, kan en mag. Noemenswaardige risico’s zijn er niet, noch voor de mensen noch voor de dieren.
‘Pecunia non olet’, geld stinkt niet. Sinds keizer Vespanius belasting hief over urine in openbare latrines, sprak zijn zoon Titus hem daarop aan. De urine werd namelijk verzameld voor het looien van leer en gebruikt bij de productie van wol. De keizer, een nuchter man, antwoordde zijn zoon dat het niets uitmaakt waarmee je geld verdient; er zit immers geen luchtje aan. Ja, ook in de oudheid wist men raad met minder welriekende zaken. En sinds die tijd is er weinig veranderd.
Tientallen jaren stort de gemeente vuil op een plek die op dat moment geen nuttiger doel dient dan het herbergen van de ‘uitwerpselen’ van de Zwolse gemeenschap. Tientallen jaren rijden de vuilniswagens af en aan naar de boorden van de Vecht. Hup, weer een vracht. En nog één. Jaren achter elkaar. Totdat, ja totdat, jahaaaa …. totdat wat eigenlijk?
Niet zo goed toch die rotzooi in dat landschap. Wel wat dicht bij de oprukkende Aa-landen. Kan dat nog wel langer? Het wordt wel een hele grote bult ……
Uiteindelijk leiden de overwegingen tot het stoppen van de stort der secretiën van een provinciehoofdstad.
Maar wat nu met die berg rotzooi? De tot dan toe goedkope oplossing wordt wel een hele dure grap als die berg helemaal wordt afgraven, gesaneerd of – als je wilt – gezond gemaakt.
De vroegere stort negeren? Zand erover?
Ja, zand erover! Dat we daar niet eerder aan hebben gedacht!
De wagens rijden weer af en aan. Dit keer geen eindeloze rijen vuilniswagens, maar heuse kiepwagens boordevol zand. Toedekken die zaak. Niet meer over lullen! Wat boompjes planten, wat struiken plaatsen, hier en daar wat zaaigoed, een voetpaadje hier een voetpaadje daar en een heus fietspad. En zie. Er was een bos; een prachtig natuurgebied.
Maar zoals het altijd gaat met toedekken, eens komt de troep naar boven. Soms spontaan en soms door nieuwe plannetjes. De Aa-landen hebben de grens bereikt, Stadshagen vult steeds verder op.
Een nieuwe wijk? Dijklanden? Wel een beetje dicht bij het Westerveldse Bos. Mooi, zou je denken, zo dicht bij een natuurgebied?
Nou ……
Wat nou?
Nou nee ….
Nogal lekker zo dicht bij die oude stort. Wat denk je van het grondwater? Die vuile troep van enkele decennia is niet voor niets met een dikke laag zand toegedekt. Het lijkt wel wat, maar het is niks. De gemeente doet je geloven dat de risico’s ‘niet noemenswaardig’ zijn. Zoals de stort is afgedekt met zand, dekt men de risico’s af met allerlei rapporten. Niets aan de hand, althans ‘niet noemenswaardig’.
Stel je voor, er is wèl wat aan de hand. Wat gaat dat dan kosten? Vrachtwagens vol geld. En daar zitten ‘wij’ – de gemeente – ècht niet op te wachten. Dus we geloven de rapporten. De rapporten hebben gelijk! Loop alleen niet naast de paden, netzomin als naast je schoenen. Dek de risico’s af. Dek het risico toe. Houd de portemonnee maar dicht, potdicht. Want voor je het weet , stijgt er een enorme stank uit op.
Want ……. geld stinkt soms enorm!
Rakker
